Öğretmen Ne İşe Yarar ki?

Meslekler arasında en zorlarından biri de bana göre öğretmenliktir. Her sınıf, her bina, yönetici, siyasi erkler, halkın talebi, değişen gerçeklikler.  Birçok dış ve iç etkene göre şekillenen öğretmenlik mesleği doğal olarak da çok zor bir meslektir.

Öncelikle her sınıfta, her öğrenci aslında ayrı bir bireydir ve tamamına yakınının aslında farklı öğrenme stilleri vardır. Bu da zaman zaman kişiye özel bir çalışma gerektirir. Bazılarının eğitim faaliyeti ile öğretim faaliyetini birbirine karıştırdığından eminim. Öğrenmek o konuda eğitilmiş olmak anlamına gelmiyor, öğretildikten sonra da bireylerin ikna edilmesi gerek. Misal; trafik dersi almayan öğrenci yoktur ders notlarını “geçer” not alan her öğrenci o dersten geçmiş sayılır. Hatta ortalamaya göre geçmese bile geçti sayılır. Burada notunun öneminden ziyade ben sonuç itibariyle trafik dersi alan birinin trafik kurallarına daha fazla uymasını beklerim ki, bu dersin okullarda ders müfredatına konulmasındaki amaç da budur. Trafik kazalarında, kurallara uyum bakımından bir azalma olmuyorsa bence bu ders amacına ulaşamamıştır demektir. Aynı şekilde ana sınıfından itibaren yabancı dil dersi alan bir vatandaş üniversite mezunu olarak herhangi bir yurtdışı faaliyetinde kendini ifade edemiyor, temel sorunlarını çözemiyorsa bu eğitim de amacına ulaşmamıştır demektir. Bu herkes açısından kayıptır. Vergi ödeyenler, aracılar, vergiden pay alanlar, son kullanıcılar. İnsanlar işlerine gelmediğinde derhal “ama, mama” diyerek suçu başkasına atsalar da bu bir başarısızlıktır ve bu sorun çözümlenmelidir. Ben pantolon istiyorum, bana bedenime uygun, uygun kumaştan, kullanışlı bir pantolon dikmek yerine, havlu kâğıttan bir pantolon dikildiğinde ben mutlu olabilir miyim? Eğitimde temel sıkıntı tüm tarafların –mış gibi yapmalarıdır. Bu çoğu zaman öğrenciye bir şey vermek yerine onun pazarın aktif elemanı olarak kullanılmasını sağlamaktan başka bir işe yaramayan uğraşlara dönüşmektedir. Öğrenci bir pazardır. Orada yani okulda etkilenir de çoğu zaman bu etkilenme, diğer arkadaşlarından ve sokakta gördüklerindendir. Yoksa öğretmen çoğu öğrenci için etkilenmeyi düşündüğü bir kişilik değildir. Bunun tabii ki nedenlerinden biri öğretmeninin öğretmen olduktan sonra kendini yetiştirememesidir. Ödül disiplin gibi araçların hakkaniyetle kullanılmamasının da bunda önemli bir payının olduğu günümüzde bu sorunlar; oldukça geniş bir mecrada tartışılıp, üzerinde kesinlikle anlaşılması gereken en önemli anlaşmalardan birisi olmalıdır. Makineyi yapar, bozar bir daha yapabilirken yanlış yapılan eğitim faaliyeti bir ülkenin geleceğinde son derece büyük sorunlara yol açacak gelişmelerin habercisi değil de nedir?

Ben öğrenciyi ailesi ve sosyal çevresi ile tanınması taraftarıyım. Bu bile yeterli değil. Ailesinin geçmişi, geçmişte yaşanılan acılar, başarılar, çocuğun farklı davranmasına neden olan onlarca farklı olaylar mevcuttur. Bunlar hakkında en ufak bir fikri olmayan bir öğretmen öğrencisine ciddi anlamda yardımcı olamaz. Söyledikleri havada kalır, çocuk sadece bedenen sınıftayken ruhu ekinlerin üzerinde geziyor olabilir ki, çoğunlukla da böyle oluyor. Bizler duygusal ve çoğunlukla gazla çalışan bir milletiz, Avrupalı veya Amerikalılar gibi katı kuralcılığa büyük direnç gösteren bir milletiz. Sınıf yönetiminde bir öğretmenin entelektüel manada yeterli düzeyde olmasına ilave olarak gençlerin güncel modalarına, modellerine, ihtiyaçlarına da vakıf olması gerekir. Malum ergenlerde birçok fizyolojik, psikolojik farklılıklar oluşuyor, bunlar hakkında yeterli düzeyde öğretmenin bilgi sahibi olması, öğrencilerine ulaşmaları için önemli bir adımdır. Aynı şekilde bu işin sevilmesi, bir sorun olarak görülmesi ve çözülmesi gerekir. Bir makinenin çalışması için bir hafta uğraşan bir teknik eleman birçok yöntemi deneyip makineyi çalıştırmayı başarabiliyorsa ki o makine bir insan yapısıdır; Allah’ın en gizemli varlığı olan insan için çok daha fazla sayıda ve titizlikte çalışma yapılmasını gerektirir. “Ama öğretmenlik çok rahat, üç ay yatıyorsunuz!” Diyorlar. “Haklısınız da bir de bu açılardan düşünün!”