Öğretmenim, ben de dövüyorum!

"Benim çocuklardan birinin toplantısına yetişemeyeceğim, rica etsem... ". "Tabi! ". İstanbul'un "elit" sayılmayan ama merkezi bir bölgesinde küçük bir ilköğretim okulu. Tabelayı görmeye gerek kalmadan da sadece "devletin" himayesinde olduğu anlaşılanlardan. Öğrenci / veli / ilgili / görevli / eğitimci ve kantinci kalabalığıyla kolkola giriyoruz okula. Aramızda tek yüzü gülen kantinci.

Herkes çocuğunun sınıfında, onun bütün yıl oturduğu sıralarda eğreti ve tedirgin dinliyor "yüce eğitimciyi". Notlar okunurken çocuklar kafamda havada uçuşuyor. Kiminin yüzünde "e tabi kimin kızı" ifadesiyle bağra basılan bir evlat var; kimininkinde "çekmez olası çekmiş işte" diye fırlatılıveriyor çocuklar. Notlar düştükçe sahiplenmeler yerini yabancılaştırmaya bırakıyor.

"Çocuğa kesinlikle ama kesssinlikle şiddet uygulamayın diyor" öğretmenin hijyenik sesi. Veli - öğrenci iletişimi diğer gündem maddemiz. Elindeki tebeşiri ders anlatırken vurgulama yaparken kullandığı gibi kullanıyor ( tahtanın kafasına kafasına vuruyor). " Döven var mı aranızda? "

Sessizlik...

"Ben dövüyorum valla... 20 yaşında kızım var kocaya gitcek haftaya, onu bile dövüyorum. N'apim hastayım stresim var... "

"Kızınız en ufak uyarımda ağlamaya başlıyor, konuşamıyor"

"..."

Başım dönüyor... Nefes alamıyorum, çıkıyorum. Yaşlı kadınlar geçiyor önümden, sonra dövdükleri kızları, dayak yiyen torunları...

Kantinci hala gülüyor...