Öğretmenler Günü

Öğretmenler Günü

98 yaşında. Atatürk’ün eğitmenlerinden. Çivrili’n bir köyünde Tek göz odalı bir köy evi. Kimi kimsesi yok. Perişanlık her yerde. Kapıda komşuların ısınsın diye getirdiği çalı çırpı. Kirli duvarda birkaç kâğıt bayrak asılı.
Belli ki Atatürk resminin ön yüze gelmesine dikkat edilmiş.
Muhabir “bir isteğin var mı?” Diye soruyor.
Normalde her şeye ihtiyacı var. Cevap veriyor.
Hiçbir şeye ihtiyacım yok. “Birliğinizi beraberliğinizi bozmayın, vatanı koruyun Atatürk’ün yolundan ayrılmayın” diyor.

Düşünüyorum. Öğretmenim 98 yaşındasın. İçinde bulunduğun durum tek kelimeyle perişanlık.
Bir ayağından daha fazlası çukurda.
Sen hala “birlik beraberlik”, “ vatan”, “Atatürk” diyorsun…
Bunların bundan sonra sana ne yararı olacak?...
Seni bu halde tutanlar bırak ne hali varsa görsün diyeceğim geliyor.

O ise başı dik. Vatana ataya sahip çıkın diyor.
Aklıma “hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?” geliyor.
İşte o günleri bilen, işte birliğin beraberliğin önemini bilen, işte Atatürk’ü ve yaptıklarını bilen birisi.
Ve öğüdünü bu bilinçle söylüyor, kendi durumunu hiç önemsemeden.
Belki de son derslerini veriyor Atatürk’ün öğretmeni olmanın inancıyla..

Ne mutlu bir harf öğretenlere, ne mutlu her şeye rağmen mesleğini sevenlere, severek yapanlara.
Ne mutlu sevgiyi öğretenlere. İnsanlığı, insan haklarını ve insana saygıyı öğretenlere.
Ne mutlu cumhuriyeti, demokrasiyi, laikliği, hukukun üstünlüğünü öğretenlere.
Ne mutlu Atatürk’ü, O’nun düşüncelerini, düşünce sistemini, devrimlerini, büyük nutkunu öğretenlere.
Ne mutlu “Cumhuriyetin fikri hür, vicdanı hür” neferlerini yetiştirenlere.
Ne mutlu “öğretmenim.. canım benim… canım benim…” diyen küçücük yüreklerin bu sevgisine layık olanlara.
Ne mutlu öğretmenliğin “insan yetiştirme sanatı” olduğunun bilincinde olanlara.
Ne mutlu her insanın ilk öğretmeni olan annelere ve bir şeyler öğretenlere.

Günleri kutlu olsun. Ve biz haylaz talebelerini affetsinler.