Öğretmenler gününde düşündüklerim

Yazılacak o kadar şey var ki.

Mesela bugün öğretmenler günü.

Biliyorum bugün en çok tartışılıp konuşulan şeyin başında onların ekonomik durumları geliyor.

Daha öncede söyledim.

Elbette ekonomi çok önemli.

Kasanız rahat değilse kafanızın rahat olması da çok zor.

Bu bakımdan öğretmenlerimiz zor koşullar altındadır.

***

Ben bugün bunlardan çok yeni nesle değinmek istiyorum.

Kan kaybeden sadece öğretmenlerimiz değil.

Öğrencilerimiz, eğitimimiz, öğretimimiz kan kaybediyor.

Yani yeni nesil kan kaybediyor.

Öğretmenlik mesleği her geçen gün kan kaybediyor!?

Bu kan kaybını yalnızca parayla ilişkilendirmek doğru değildir.

Bir zamanlar önce dava sonra para gelirdi.

Şimdi önce para sonra dava geliyor.

Yani dava karın doyurmuyor.

Ne davası bu? Elbette eğitim davası.

M. Kemal Atatürk “Öğretmenler yeni nesil sizin eseriniz olacaktır” demiyor mu?

Bundan daha güzel hedef daha güzel dava olabilir mi?

***

Biz biliyoruz ki medeniyetlerin kaynağı ilim adamı öğretmen ve eğitimcilerdir.

Sadece öğretmenler günü kutlu olsun demekle işi geçiştiremeyiz.

Toplumumuzun bütün katmanları şapkasını önüne koyup düşünmek zorundadır.

Birbirimize keyif bağışlamaya ne zamanımız ne de şartlarımız müsait değildir.

Gün muhasebe günüdür.

Meselemiz günü kurtarma değil, yarınları da kazanma olmalıdır.

Olmalıdır da.

Düşünen okuyan ve yazanların nesli tükeniyor.

Ellerinde kalem ve kitap tutanlara hasretiz.

Maaşlarımız yetmiyor diye yapılan feryatların yanı sıra eğitimimiz nereye gidiyor, öğrencilerimiz nereye gidiyor, sonumuz ne olacak diye çare arayanların avazlarını da duymak istiyorum.

***

Yılın her günü dolu.

Yeni bir gün eklemeye kalkışsanız bakıyorsunuz kontenjan bile yok.

Alışmışız kutluyoruz.

Günler çözüm aranılan değil, hepside rutin kutlamalardan ibaret kalıyor.

Bir önceki yıla göre sadece tarih değişikliği var.

Köklü bir değişim ve değişiklik göremiyoruz.

Hangi kutlamalarda bir adım ileri gitmişiz ki?

***

Yapılan görevleri milli mesele olarak görmeyip, ekonomik mesele olarak görmeye başladığımız andan itibaren maddeci olup çıkarız ki öyle de olduk.

“Ye kürküm ye” ne bitmez felsefeymiş bu.

Herkes kürküne göre itibar görüyorsa, varsın onunla itibar görenler görsünler.

Onlar kürklerini giysinler biz de türkümüzü söylemeye devam edelim.

Unutmamalı ki türküler birgün kürklere galip gelecektir.

Çünkü bizim türkümüzde millet var, vatan var, çile var, hedef var…

Kimse kusura bakmasın fakat bu acı tabloya bakıp gördükten sonra ben bu öğretmenler gününde öğretmenler gününü kutlayamayacağım.

Ne zaman ki yeni nesle umutla bakıp hah işte beklenen nesil dediğim zaman.

Yani öğrencilerimize bakıp gözümüzün arkada kalmayacağını hissettiğimiz yıllara erteliyorum.

İnşallah gelecek yıllara…