Oğul sevgisi

Oğulcuk 14 yaşında vardı sanırım. Ders dinlemez, hep başka şeylerle ilgilenirdi. Çok üstüne düşmeye başladığımda gözlerini sıranın altında bir noktaya dikip , öylece durmaya başladı. Kaç kez annesiyle konuştum olmadı, t ek kelime öğretemiyordum fen bilgisine dair. Sessiz sakin görünümlüydü ama yapmadığı yoktu.

Bir gün annesini sıkıştırınca babasının çok dövdüğünü öğrendim. Çeşitli morluklar vardı ama ben onları bahçe itişmelerinden sanıyordum. Babayı çağırdım, bir zaman sonra geldi.Yavaş yavaş dayak konusuna geldik, dövüyordu, sık sık ama iyiliği için yaptığına inanıyordu. 'Babanızda sizi döver miydi ?' can alıcı soru oldu, o da çok dayak yemişti, çok acı çekmişti, babasının onu dövmüş olmasından nefret ediyordu, ağlaya ağlaya anlatmaya başladı.' Peki, siz niye dövüyorsunuz' un gerçek bir yanıtı yoktu. Miras kalmıştı sanki dayak işi.

Bir oğulcuğa sahip olduğunu, erkek erkeğe paylaşılacak güzel şeyler olabileceğini, dostluğu oluşturmanın onun işi olduğunu, kabahatlinin de kendisinin olduğunu anlattım, ikna oldu. Ben de öğretmenliğimden mutlu oldum.

Oğulcuk hep bir saz istermiş, ne yapıp edip alacağım dedi. Koca adam, gecekonduda yaşayan zavallı adam, salya sümük, bir bayanın karşısında oğlunu dövdüğü için ağlamaktan çekinmemişti ya da o denli duygusaldı ki ağlamıştı ya da ruh sağlığı çok bozuktu ya da ... neyse, sazı aldı. Oğulcuğun yüzü güldü.
Babam bana saz aldı dedi, bana. Babası benden söz etmiş miydi, bilmiyorum. Çok mutluydu, duruldu sanki. Beş on gün sonra babası kalp krizinden öldü.
İnanılmaz küçük , iki göz odalı bu gecekonduda, üç çocuk babasızdı artık.
Babalarını ben mi öldürmüştüm?