Okul sadece dört duvarı olan yer değildir

Ülkemiz gençliğinin kendini gösterebildiği, fikirlerini hayata geçirmek için en özgür olduğunu hissettiği, geleceğin bilimadamlarını, yöneticilerine, öğretmenlerini, doktorlarını yani hayatın bel kemiği mesleklerini başarıyla icra edecek büyük insanları ortaya çıkaran üniversiteler de neler oluyor?

Lisede aklı hayatı boyunca işe yaramayacağı bilgilerle doldurulan, aile baskısı nedeniyle sosyalleşemeyen gençlerimiz üniversiteleri artık bir zıplama tahtası olarak görmekten vazgeçmiş durumdalar. Haklarını aramaktan güvenlik güçleri veya ders notları ile korkutulan bu genç beyinlerin zihniyeti susma sustukça sıra sana gelecek iken artık olay varsa öbür yoldan gidelim olmaya başladı. Haksızlıklara, ülke gidişatına, ileriye gitmekten çok koşar adım geri gidenlere en büyük tepkiyi gösterecek olan üniversitelerimiz artık gerekli idari ve akademik personeller nedeniyle gerekse çocukluktan öğretilen üç maymun kuralı ile sadece derse girilip dersten çıkılan sıradan bir kurum halini almaya başladı. Peki gençlik ne istiyor?

Sosyal faaliyetlerini gerçekleştirmek için gerekli olan imkanları, bahçelerinde kızlı erkekli oturabileceği yeşillikleri, önemli olanın not değil öğrenme eylemi olduğu bir sistemi istiyor. Peki şu an üniversitelerin rektörleri ne istiyor? Sormayan, düşünmeyen, üretmeyen, elindekiyle yetinen bir kuşak. Beni haksız bulan siz değerli okuyucular bir düşünün o vakit. Üniversitelerimizde eğitim gören bir tanıdığınız muhakkak vardır. En büyük üniversitelerimize değil lafım. Kıyıda köşede kalmış olan, yeşillikler yerine beton duvarlarla kaplı kampüsleri olan, okumak için can atıp üniversiteyi kazanınca gördüğü manzara karşısında okumaktan soğutan üniversitelerimizedir lafım. Mahmut Hoca’nın bir lafıyla veda ediyorum sizlere. Okul sadece dört duvarı ve çatısı olan yer değildir. Okul her yerdir.