Okul zamanı

Bir gece öncesinden hazırlanır herşey. Defterler, kalemler, çantalar... Öğrenciler heyecanlı, veliler onlardan da telaşlı. Okul zamanlarımı hatırladım. Tırnaklar kesilir, bembeyaz ütülü mendiller ceplere konur, saçlar en muntazam hali ile taranır ve artık yeni bir seneye hazır olduğumuza dair belirtiler tamamlanmıştır. Bazen öyle dipten kesilirdi ki o tırnaklar, ertesi gün yazı yazmakta zorlanırdık. Mendiller masanın üzerine çıkar, artı-eksi değerlendirmesi yapılır, aldığımız her artı yüzümüzde gururlu bir tebessüm bırakırdı.

Uzun bir yaz tatilinden sonra özlenen sıralar ve arkadaşlıklar. Anlatmak için teneffüs zilini sabırsızlıkla beklediğimiz o geçmez dakikalar. İlk bir kaç hafta defterler muntazam yazılarla dolu olurdu genelde. İlklerin heyecanı bitene dek bu böyle devam ederdi. Birinci dönem sonuna doğru yazılar eğri - büğrü hallerini alır, etrafları teneffüse kaç dakika kaldığını belirten 5, 10, 15 rakamlarıyla dolardı.

Sınıf atlamaya başladıkça cesarette sınıf atlar bu kez derste komşu sıra arkadaşlarıyla yazışmalar başlardı. Söyleyeceğimizi kağıda yazar, elimizde buruşturuverir, sahibi kimse masasına atardık. Bazılarımız yakalanır, mahçup bir ifade ile yüzleri kızarırdı. Ben genelde annemin yoğun tembihleri üzerine en ön sırada otururdum, bayrak gibi. Arka sıralar mimliydi, genelde hep dersi kaynatacak olanların yeriydi. O dönem ne çok kızardım "ah! keşke hiç bitmeseymiş diyeceksin" bilmişliklerine. Bir an önce bitsin artık şu okul diye geçirirdim içimden.

Sorumluluğumun sadece ders çalışmak olduğu o rahat dönemi hep "bir an önce büyümek" hayalleriyle tüketirdim. Hayata atılınca anlıyor insan. Hiç değilse okulda önce dersi işleyip sonra sınavı oluyoruz. Şimdi ise habersiz sınav olup, dersimizi öyle alıyoruz. Ne gariptir ki, kimse bulunduğu durumdan memnun değil. Ama bir süre sonra o memnuniyetsiz olduğu durumu bile arıyor.

Yeni eğitim yılında miniklere, gençlere ve velilere; sağlıklı, huzurlu, başarılı bir yıl geçirmelerini dilerim.