Okullar açılırken tazelendim

Okulların açılması çok duygulandırır beni. Açılma törenlerine katılma bir yana, okulun yanından geçerken duyduğum cıvıltılarla  öğretmenliğime dönerim. Zil seslerinden, hiçbir müzik aletinin yapamayacağı kadar etkilenirim. Etkilenmemek, duygulanmamak mümkün değil. Devlet okullarında ve özel okullarda 30 yıldan fazla çalıştım. Öğrenciliğimi de hesaba katarsak 50 yılım okulda geçti. 50 yılın izleri kolay kolay kapanır mı? Kapanmak şöyle dursun okul anılarım daha da belirginleşiyor.

1999’da Özel okuldan da ayrıldıktan sonra ancak iki defa okul açılış törenlerine katıldım. Aşırı duygulu olduğumdan açılış günlerinde evde anılarımla baş başa kalıyordum. 8 yıl önce torunlarım ilköğretim okuluna başlaması münasebetiyle Beykoz Çavuş başında bir açılış törenine katılmıştım.

Torunum Fatmanur’un Kocaeli Başiskele Anadolu İmam Hatip Okuluna başlaması dolayısıyla da bir açılış törenine katıldım. (Fatmanur’un ikizi Sabahattin Ümraniye Endüstri Meslek Lisesine girdi.)

Açılış törenleri klâsikleşmiş. Onun için ayrıntıya girmeye gerek yok.

Törene giderken doğrusu ağlamaklı olacağımı, mahzunlaşacağımı sanıyordum. Öyle düşündüğüm gibi olmadım. Sanki sihirli değnek değdi bana. Birden 10 – 15 yaş gençleştim gibime geldi. Birden veli değil öğretmen oldum. Böyle ruhumun tazelenmesinin sebebi de okuldaki hava oldu.

Okula epeyce yeni öğretmen tayin oldu. Beni de yeni tayin olmuş öğretmen sandılar. Herkese yeni eğitim yılında başarılar diledim. Tokalaştığım öğretmen yeni gelmişse beni eski öğretmen sandı, eskiler de yeni tayin öğretmen gibi gördüler. Dahası veliler de bana, öğretmen ya da yönetici olduğumu düşünerek bir şeyler sordular. Bütün bunlar tarif edemeyeceğim bir havaya soktu beni.

Tören bittikten sonra bir veli eşiyle birlikte yanıma geldi, önce ismimi sordu, sonra “Hocam” diyerek ellerime kapandı. Öğrencimdi. Çocuğunu kaydetmeye gelmişti. Bana hiç değişmediğimi söyleyerek iltifatlarda da bulundu.  Bu sahnede duygulandım doğrusu. Ama en çok da teneffüste çocukların “öğretmenim, öğretmenim” diyerek bana soru sormalarından duygulandım. Beni öğretmen sanmaları sevindiriciydi. Demek ki 69 yaşında olmama rağmen fazla ihtiyar göstermiyordum. Bir de öğrencilerin “öğretmenim”  deyişleri eski duygularımı depreştirdi. Bu sahnede gözüm doldu. Bu sahneyi yazdığım bu anda da gözlerim dolu dolu…

Oğlum Fuat (Fatmanur’un babası) okulun önünde birkaç fotoğrafımı çekti. Bu fotoğraflarda duygularım gözükmüyor. Aslında duygularım yazıda da gözükmüyor. Çünkü tam aktaramıyorum ki…Öğretmenlik duyguları tam olarak aktarılabilir mi? Şöyle böyle öğretmenlik duyguları aktarıldı diyelim. Emekli öğretmenin duygularının aktarılabileceğini sanmıyorum.

Emekli öğretmenin duyguları da başka oluyor, duyuları da başka oluyor. Örneğin gözümüz farklılaştı sanki: İdarecileri, öğretmenleri, okul aile birliği üyelerini, velileri öyle bir gözlüyor ki insan. Öğrenciler de tüm farklılıklarıyla karşımızda. Duruşları, hareketleri, konuşmaları ile inceleme kapsamımızda. Ben, gerçi farklı bir öğretmen, farklı bir yönetici olduğumu biliyorum; ama bu kadar da olmaz. Emeklilik mi böyle yaptı beni, uzun yıllar okul semtlerine uğrayamamak mı böyle yaptı beni bilmiyorum. Öğretmen, öğrenci, veliler bir yana fiziki durum da gözümden kaçmadı. Duvarın boyasından yerdeki çöpe kadar, bahçedeki ağaçlardan oyun sahalarına kadar her şey, ama her şey beynimdeki galeride yerini aldı. Aslında zaten ordaydılar; çünkü değişen pek fazla bir şey yok okullarımızda. Bir şeyi yazmadan geçmeyeceğim: Zil sesleri değişti. O beni derinden etkileyen zil yerine başka sesler var.

Bende de az da olsa bir değişiklik oldu. Kendimi daha genç hissetmeye başladım. Öğretmenlik duygularım da tazelendi. Tazelenmek güzel. İyi ki açılış törenine katıldım.

Sabahattin Gencal, Başiskele – Kocaeli, 19. 09. 2011