Okullar açılıyor...

Okullar açılıyor… Yaşasın… Minikler yine doluşacak okul bahçelerine…

Okular açık olduğu zaman hayat var şehirde. O canlılığı taşıyorlar. Tatil olup herkes biryerlere çekildiğinde o cıvıl cıvıl okul bahçelerinin sessizliği kasıyor hemen beni.

Pazartesi ne heyecanlı olacak minikler kimbilir... Aileleri onlardan da heyecanlı…

Yeni formalar, çantalar, ayakkabılar, kurdelalar… Tertemiz, cıvıl cıvıl tutacaklar okul yolunu.

Ebeveynlere çok iş düşüyor bu konuda. Okulun ilk günü kendi duygusallıklarını mı gizlesinler, ağlayan veya gitmek istemeyen çocuklarına mı destek olsunlar??

Çocuğu okula yeni başlayacak bir anne, okulda tutsa da, eve veya işe döndüğünde mutlaka döker gözyaşlarını. Onu okul formasında görmek, okul bahçesinde sıraya geçip İstiklal Marşı’nı, Andimız’ı dinlemesini seyretmek son derece güzel bir duygu olmalı.

Büyük bir maratonun ilk günü… Ne heyecan, ne mutluluk...

Başarılı olmaları için her zaman olduğu gibi, hayatın her devresinde olduğu gibi sevgiye ihtiyaçları var…

Anlaşılmaya, desteğe, ilgiye ihtiyaçları var…

Ben anne ve babalara haddim olmayarak belki, çocuklarıyla çok iyi bir iletişim kurmalarını öneririm..

Dinlemelerini, anlamalarını, destek olmalarını, asla ve asla yalnız, ilgisiz bırakmamalarını öneririm..

İlgi ve sevgiyle büyümüş bir çocuk, güven duyulan,bunu bilip hisseden bir çocuk hayatın her dalında başarılı olabilir… Ailesinin ona olan inancını, güvenini hissetmiş bir çocuk düzgün bir insan olarak yetişir.

Çok pahalı okulların, özel öğretmenlerin, çeşit çeşit kursların çok da gereği olmayabilir…

Ama anne-baba sevgisi, ilgisi, şevkati yoksa, iyi iletişim kurulamadıysa kapanmayan yaralar açılabiliyor…

Çocukları okula yeni başlayan ailelere, onları okutacak öğretmenlere ve tüm öğrencilere ‘kolay gelsin’ derim…

Ve sonsuz başarılar…