Okullarımızı satıyoruz

Okulları satıyoruz, öğrenci azlığından değil, kullanılmadığı için değil, atıl olduğu için değil, kusurları artık gayrımenkul fiyatlarının yüksek olduğu semtlerde oluşu.
Çamlıca Kız Lisesi, kapısını bilirim. Kardeşim orada okudu. Avlusunu köşkünü gördüm. Binlerce genç kızın en güzel yaşlarındaki halleri hala oradadır. Kızların ayak sesleri var koridorlarda, gülümsemeleri, kahkahaları. Bebek'te, Çamlıca'da ve diğer yerlerdeki kıymetli okullar. Olanı olduğu gibi korumayı bilemediğimiz ülkemizde, değerli olan değerlere sahip çıkmalıyız. Bu okullardan mezun olanlar şimdi neredeler? O sıralarda okuyanlar, sinema filmleri çekip o güzelliklerden para kazanan veya ünlenen insanlar! Onlardır aslında oraya değer katan, oranın sahipleri. Tabi çok sevindirici, Kadıköy Kız Lisesinin bunların içinde olmayışı.

Okullarımız öğrenci yokluğundan kapanabilir. Sadece para kazanmak için o değerleri, anıları satmak gerçekten hayıflanılacak bir durumdur. Eğitim; kültürü oluşturan en önenli parçalardan birisidir. Kadıköy Kız Lisesi'nde okuyan birisi olarak şunu söylemeden geçemeyeceğim. O tarihi köşk binasından yukarıya çıkınca idare binasını görürsünüz. O binada yüksek kapıların altında tahta gıcırtılarını duyarsınız. Arkadan dolanıp yukarıya çıkarsan orada eski sıralar konulmuştur. Çatı katında kaçak sigara içtiğimiz arkadaşlarımız. Cavidanımın incecik sesinin duvarlardaki yansımasını şimdi bile duyar gibiyim. Birisi gelecek diye hızlı hızlı sigaramızdan çektiğimiz nefesler, yarım söndürüp apar topar yatakhaneye gidip gece sohbetlerimiz, ranzalarımıza uzanıp ipek yorganlarımıza sarılışımız, ya kantindeki o güzelim seyretmeye doyamadığımız deniz manzarası, tostlar sıcacıktır, kocaman bir ısırık atarsın, değme keyfine, bahçede büyük yaşlı ağaçların gölgesinde kaç kız darılıp, gülüp, hüzünlenip kederlendi. Okulun arka kapısında durup beklerdik. Birisine para verip dondurmacı Aliden dondurma ısmarlardık. Bekçiler görmezler ya da görmezden gelirlerdi. Kız liselerinde okuyup buna benzer maceraları olmayan kimse yoktur. Yitirilmiş arkadaşların sesleri bu okullarda. Bunların faturasını satılık levhasının neresinde görebiliriz.

Okuyanlar sahip çıkmalılar, çocuklarına göstermek için, bu şehir için, İstanbul için sahip çıkmalılar. Kaynaklar başka şekilde bulunabilir. Yaşanmışlıkları asla bir daha üstüste koymak mümkün olmaz. O okullar sadece duvarlardan ibaret değiller. Her bir öğrencinin zamanını geçirdiği, emeğini verdiği, sevgisini, bilgisini öğrendiği yerdir.