Okunası ve yaşanası

Hayat, küçük öykülerden oluşan koca bir romandı.

Bizler de kendi öykülerimizin baş Kahramanlarıydık.

Bir bütünün parçasıydık her birimiz. Kimi zaman sürüklüyordu daimi akan berrak bir su seli gibi, bizi kaynaktan derinlere taşıyordu.

Kimi zaman heyecanıyla soluklanıyorduk. Nefesimizi tutup bir “an” ötesini bekliyorduk sabırsızcasına. Bazense akmıyordu dakikalar, sıkıcılığıyla bunaltıyordu insanı.

Okurken her bir satırını, anın tadını çıkarıyorduk sorgusuz, sualsiz…

Hikâyeye müdahil olmak istediğimiz zamanlar da oluyordu. “Etken” rolü oynamak istiyor, gidişatın iplerini ele geçirip olaya parmak basmak olabiliyordu tek gayemiz.

Hayatın tümünü güzel kılan biz değil miydik, yani bizim hikâyelerimiz?

Düşünüyor musun hiç, farkında olmadığın her gün, her dakika kimlerin hayatına dokunduğunu?

Yolda yürürken yanından geçen herhangi birini tanımıyor olabilirsin, ama nereden bileceksin ki, dualarında, bir bedduada, yaptığın iyilikte ve bir eylemde veya ettiğin bir şikâyette ona bir şekilde yararın ya da zararın olup olmadığını…

Bilemezsin!

“Genel”i güzel görmeyi istemek, özelin her bir parçasını onarmayı gerektirmez mi?

Bütün bir kitabı güzel yapan şey, içindeki hikâyelerin, karakterlerin aynı oranda güzel olması değil midir?

Kendime hep sorar oldum; benim hayatımı sadece ben mi oluşturuyorum?

Tabi ki hayır!

O zaman çevremdeki herkes de benim hayatımın bir parçasıysa ve ben kendim için bir şeyler yapabiliyorsam, onlar için de yapabilmeliyim!

O zaman kısır döngüyü tamamlamış olurum.

Çünkü her şey dönüşümlü olarak işliyor bu hayatta.

Ve şu bir gerçek ki, yaşamda hiçbir şey tesadüf değildir. İster başımıza gelen kötü bir olay olsun; ister karşımıza çıkan biri… İster alakasız bir anda kulaklarımızın şahit olduğu bir diyalog olsun, ister yakaladığın enteresan bir işaret…

Hayatın sana yol gösterme biçimi sınırsızdır. Hep söylerim ve yine söylüyorum, asıl olay görebilmekte, görmeyi bilmekte!