Okunmamış mektuplar - Parçalanmış iki ayrı hayat

Hiç göremediğiniz görüşemediğiniz sevgiliniz sizi büyük bir tutkuyla sevgiyle kuşatabilir. Sevginiz eğer sevgi ise, gerçekse çok uzaklarda da olsa her gün görüp dokunduğunuz bir âşıktan daha çok hayatınıza dokunup yaşantınızı belirleyebilir.

Ben böyle bir yürek çarpıntısını ilk kez duyuyorum. Bu anlatılmaz… Ama hepimiz biliriz… Yine de hepimiz ilk kez başımıza gelince ne yapacağımızı şaşırırız. Onun için kendimizi bırakmamaya çalışsak bile, bu duyguya kapıldığımızda başkalarının anlayamadığı, hatta kendimizin bile anlayamadığımız çılgınca şeyler yaparız… Günbatımlarında kadeh tokuşturursunuz onunla. Kadehinizi kaldırırsınız. Yanınızdakiler “Deli misin?” diye sorarlar. Sabah kalkınca “Günaydın” dersiniz kendi kendinize…. Yüzünüzü yıkarsınız. Banyodaki lambanın camdan karpuzuna bakarsınız gülümseyerek.

Bu bir başkası olmak gibi bir şey işte. Anlaşılmaz, anlam verilemezsiniz. Siz o adam değilsinizdir artık. Hemen yaftalar yapıştırılıverir üstünüze. Oysa gizli bir yerinizde, içinizde belli belirsiz uyuyan bir başkası sizin yerinize geçer kavga dövüş. Yaralanırsınız, mücadele edemezsiniz…

Bir başkası olmak, Hayatın dışında başka bir hayata başlamak gibi… Herkesin bildiği benliğinizden yeni birini yaratmaktır bu… İki ayrı hayat sürersiniz…

 Parçalanmış iki ayrı hayat…

Cesaret ister iki hayatı birden yaşamak.. Hayatını ikiye bölmek, parçalanmış bir ruhla, yırtılmış bir kalple, gelgitler içinde kalmak.

Bu oyunu öğrenmek o kadar kolay değildir. Birinden diğerine hızla geçebilmelisiniz. Hiçbir şey hissettirmeden… İnsan hayatını ikiye böldüğü anda ilk yitirdiği şey huzurmuş… Oysa ben hiç umursamıyordum. Şimdi iki hayatın ortasında dımdızlak kaldım…

İkisine de giremiyorum.

İkisini de yitirdim…