Okur, yazar ve zengin

Hepsi için on binde bir oran alıyoruz. Bu 70 milyonda 7.000 kişi ediyor.

Okur için , yılda 250 veya daha çok kitap satın alanı (okuyanı değil) kastediyoruz.

Yazar için, kitap bastırmışlığı kastediyoruz.

Zengin için, 3 milyon dolar ve daha yukarısı nakit sahibini kastediyoruz.

Bunların arakesitlerine bir bakalım:

Dolar milyoneri yaşayan 4 yazarımız var: Yaşar Kemal, Orhan Pamuk, Ahmet Altan, Turgut Özakman. (Bununla telif gelirini kastediyoruz.)

20 yıllık kitapçılığımdan biliyorum. Okurların hemen hiçbiri yazar değildir. 40 yılda bir, o da ısrar üzerine bir iki makale yazarlar. Feçesini kıymetleyen kabız gibidirler.

20 yıllık kitapçılığımdan biliyorum. Yazarların hemen hiçbiri okur değildir. Başka yazarlardan etkilenmemek gibi, özrü kabahatından büyük nedenler ileri sürerler bunun için.

Zenginlerin içinde, koleksiyonerlik babında, okurlardan çok daha fazla kitap satın alan var. Ancak, Boğaz’daki yalılarında oturmadıkları gibi, onları da okumuyorlar, hatta görmüyorlar bile.

Bir okur, 30-40 yıllık okurluk yaşamı içinde, 1-3 ev ederi arası parayı kitaba yatırır. Bu da zenginlik değilse de, tuzu kuruluk gerektirir.

Boğaziçi Üniversitesi mezunluğumdan biliyorum. Zenginler, ne okur, ne de yazardır. 40 yılda bir Emre Yılmaz gibi biri çıkar, o da yine bol para kazanır, ortalıktan çekilir, yazarlığın devamını getirmez.

İnternet verilerine göre, dünyada da durum pek farklı değil.

Yalnızca okur, entellektüel sayılmıyor. Yalnızca yazar, entellektüel sayılıyor. Memet Fuat gibi yazarlar, Koç gibileri entellektüel sayabiliyor. (Burada, bilgi sahibi teknokratları satın alıp, bilgiye meta olarak sahip olma durumun, okur olarak bilgiye sahip olmayla karıştırılması yanlışı var.)

Okur ve yazar entellektüel olarak, zengin işadamı olarak, iktidar seçkini sayılıyor, diğerleri asker, siyasetçi, medyatör.

Bu durumda zenginin, okur olsun, yazar olsun, entellektüeli yönetmesinde şaşacak bir şey kalmıyor, çünkü para herkesi satın alıyor, en azından bu zamanda.