Okuyordum

Mavi bir önlük giyiyordum bir sabah 

Elimde bir kalem ve bir defter 

İlk defa duyduğum bir dil ile 

Yemin ediyordum saygı duruşunda 

Hem de kendimi inkâr ederek 

Başlıyordu eğitim 

İlk gün sıra dayağı ile acılara alışıyordum 

Kalabalıkta yalnızdım 

Ve arka sıralarda kendimi izliyordum 

Annemin bana lawo deyişi 

Öğretmenimin bana oğlum deyişi gibi değişiyordu hayatım 

Kendi coğrafyamda yabancıydım 

Dikenli sıralarda çiçek olmayı w, q, x perde arkasında kalmış alfabeyi 

Beden eğitimi dersinde komuta veren öğretmenim sayesinde 

Askerlik kurallarını öğreniyordum 

Okuyordum her geçen gün büyük bir istekle 

Okuyordum başkalarının tarihini kendi tarihim gibi anlatarak 

Düşüncelerimi beynimin bir köşesine saklıyordum 

Çünkü öğreniyordum sorgulamamayı ve düşünmemeyi 

Hep bir şeyler söylemek ve bağırmak isterdim 

Ama kelimeler müebbet mahkum olmuştur 

Ben konuşmamayı öğreniyordum bir daha hiç konuşamam korkusuyla 

Ne söylediğimi bilmeden 

Arada bir dağlara çıkar bağırırdım 

Sesim bana yabancı ve çok uzak. 

Okudukça görüyordum kör olmuş gözlerimle 

Bataklığa saplanmışım her yanım kir içinde 

Neydi beni susturan 

Acaba görüp de konuşanların başına gelenler mi? 

Ya da gerçeklerle yüzleşmek miydi? 

Şimdi yazıyorum 

Yaşanan ve yaşatılan acıları 

Beynimde seyirci kalan düşünceleri 

Dile getiremediğim onca şeyi yazıyordum 

Yani sınıfta bana verilmiş rolü devam eder 

Yazdıklarımla firari bir aktör oluyordum 

Öğretmenlerim ise hep aynı figüranda 

Artık biliyordum 

Bir yok oluşa seyirci olmaktansa varlığına ışık tutmayı 

Okuyordum artık bir varoluşun gerçekliğini görerek ve yazarak. 

Gürsel Yamaç