- Kategori
- Şiir
Ol diyen, Allah !
Topraktan, denir özü, insanın. . .
Su ile karışmasa, çamur olur mu? Hiç,
Gafildir insan, bilmez özünü, Nagâh,
Susuz toprak, yoğuransız çamur ne ki?
* * * *
Özünden işlemiş, ol diyen, Ademi,
Beşer olmuş babamız, secdeden önce,
Çamura saygı olmazdı, insan olmasa,
Yaratanın gücü, tuğla yaptı,”har” ile,
* * * *
Ledündür bir yapan, mana ile Ademi
Nutfede eşittir, zerre değişmez, yüklenen,
Damla rahimde bağışlanır, toprakta, tohum,
Rahman ve rahim olan, yaratanın, adı ile. . .
* * * *
Gafletle, şeytana uyan, havadır . . .
Elinde, bir elma ile yaklaştı, masum,
Bir tecelli idi, nefsine yenildi Adem,
Rahim, sebep değildi, rahmanla indi . . .