Ölçüsüz

En sevdiği yerden acır insan en çok,

En çok yandığı yerden soğur önce,

En çok gittiği yerden kovulur hep,

En güvendiği yerden koparır bağlarını,

Ve en sevdiği gider ilk…

Zaman önce çocukluğu öldürür,

Yarına götürürken dünü.

Saatler suçlu ömürden alıp götürmekten.

Mevsimler üşütmekten günahlı,

Ve yıllar elini kolunu sallayarak gezer

Onca ceset varken ayaklarının altında…

Adaletin gözünü bağlayan cehalet değil

Hayattır,

Zamandır,

Bugündür,

Dündür!

Bugünü yarına taşıma telaşındandır hoyratlığı zamanın…

Dünün öcünü alabilme telaşındandır acımasızlığı…

En çok çocukluğu terk eder insanı,

Ve insan en çok çocukluğuna yanar.

Çok sevdiği bukleleri çözülürken bir bir,

Tıpkı yaşam gibi düzleşirken saçları,

Geçip gider hevesi ilk yaşananların.

Kurur akıldaki kıyısız deniz…

Palyaço balıkları kaybolur yosunlar arasında,

Kıyıda yaşlı bir kadın kalır,

Yüzünde ıslak bir lodos,

Geri de ufarak kumral bir kız durur,

Elinde koca bir yara izi…

İlk en çok sevdiği bırakmış ellerini…

Ondan kalmış yüzündeki ilk çizgi,

Sonra diyorum ya,

İşte o zaman,

İşte ‘zaman’ yeni çizgiler atmış kurduğu cümlelerin üzerine,

Belki yanlış yerlerde kullanmış hep kelimeleri,

Ama hep yazmış,

Yazarak susmuş bazen, bazen yazarak bağırmış.

Ama hep en çok sevdiği yerden acımış,

En çok sevdiği ayakkabılarını yırtmış önce,

En çok sevdiği kalemini kaybetmiş bir yerlerde,

En çok sevdiği uçurtmasını dallarla dolamış rüzgarlar.

En sevdiğinden duyduğu kanatmış en çok,

En sevdiğinden gördüğü korkutmuş,

Ve en sevdiği gitmiş ilk,

Sonra, her şey ardı sıra kaybolmuş.

Yanmış,

Kül olmuş…

Değişmiş zamanla yüzü,

Güz olmuş…

Geriye kalmış sözsüz bir şarkı,

Ölçüsüz şiirler,

Ve uygunsuz birkaç cümle…

Geride kalmış bir Kasım,

Bir güz,

Bin ayrılık…

Ve en sevdiği gitmiş ilk…

Sonra peşi sıra her şey yola koyulmuş.

Değişmiş zamanla yüzü,

Güz olmuş…