Ölen sevdiklerimiz bu dünyamıza yön verebilir mi?

Herkes bir gün dünyadan gideceğine inanır.Var olduğumuz günden beri insanlar doğar,büyür ve ölür diye öğretilir bize.İnancımız gereği de bir gün bu dünyadan göçeceğimizi biliriz.Ama merak ediyorum,ya kaybettiğimiz sevdiklerimiz bir gözüküp hayatımızı yönlendirebilir mi?

Okuduğum bir kitap bu düşünceye sürükledi beni ve bir anımı da düşününce acaba olabilir mi dedim???

Yaklaşım bir yıl kadar önce içinden çıkmadığım bir acı ve vermiş olduğum bir kararın kararsızlığı ile dünyaya bütün algılarımı kapadığım zamanlarda bir rüya görmüştüm.

Rüyamda yıllar önce kaybettiğim ananemi gördüm.Öyle kanlı canlı gözüküyordu ki ve bana ‘’neden be kızım,neden bu karara vardın ki…’’dedi.’’Yanlış yoldasın ve bu kararın seni mutsuzluğa sürükler ,çok iyi düşünmelisin,kimseye kulak asma,sen nerede mutluysan o yolda ilerle her şey yoluna girecek,hata yapıyorsun…’’demişti.

Sabah uyandığımda çıldırmış gibiydim.Öyle gerçek bir rüyaydı ki.Ne yüzümü yıkamak ne de rüya olduğunu düşünmek beni sakinleştiriyordu.Evde bir sakinleştirici bulup içmersem ancak geçer,o gün öyle biter düşüncesini vermişti bana bütün kafa karışıklığım arasında…

Annemden bir sakinleştirici istediğimde ise kız bunalıma girdi diye panik yapmış,ben evden çıktıktan sonra nesi var bu kızın diye ağabey mi aramış.Ağabeyim de kendi derdinden o öyle demiştir anne bir şeyi yok demiş ve hemen beni aradı.’’Hayırdır ne yapacaksın sakinleştirici hapları falan…’’ diye.

Ee anneme bir şey demedim haklı olarak oda sıkıntımdan bunalım yapıyorum,depresyona giriyorum diye korkmuş, benle konuşmazsa ağabeyiyle konuşur nesi var bu kızın diye ona başvurmuş ama ağabeyim de bilmiyor ki rüyanın beni etkisi altına aldığını.Anlattım ağabeyime telefonda kısaca özetledim, hala etkisindeyim,zaten canım sıkkın işe gelebilmek ve unutmak için bir destek olur dedim ama annem abartmış,dedim.

Günü yaşadık bitti tabi.

Akşam ağabeyimle baş başa kaldığımız da ‘’anlat bakalım şu rüyayı’’dedi.anlattım.Belki de bir mesaj ağabey dedim,belki de ben hata yaptım…’’Birazda yanıma destek arıyorum sanki o yüzden tutundum rüyanın etkisine…’’Ananem iyi insandı temiz kalpliydi o tartışılmaz,bizi de çok severdi ve senin sıkıntını da hissetmiştir belki,sana destek olmak için rüyana girdiğini düşünmek istemişsindir’’ dedi.’’Sen fazla takılmışsın bu rüyaya ama sadece rüya deyip geçmezsen gerçekten bunalıma girersin…’’ dedi.’’Her şeyi kendini suçlamak için bir işaret gibi görmekten vazgeç artık’’ dedi

O an için pek akılcı ‘’evet yahu!’’ diyemesem de,sonra düşündüğümde gerçekten haklı ağabeyim dedim.İçim acıyordu,herkes doğru yoldasın diyordu ama ben ikna olamıyordum doğruda mıyım değil miyim bilemiyordum,ananemi de özlemişken o beni kırmaz destek olurdu diye çok düşündüm ve rüyamda gördüm galiba.

Zaman acıları sildi,hayat yeni mutluluklar verdi,ağabeyim beni dinledi,konuşturdu.Annem benim için çok endişelendi(malesef).Ve ananemi her gün daha çok özlediğim de gerçek tabi ama geçti.Sadece rüya dedim ve geçti…

Okuduğum kitapta evladını kaybeden bir annenin acı ile onu melek olarak rüyasında görüşünün ve yıkılan hayatına onun ruhunun yön verişini okuyordum da acaba gerçekte de mümkün mü diye geçirdim aklımdan…

Gerçek hayatta da melekler var ve kaybettiğimiz,sevdiğimiz,özlediğimiz yakınlarımızda bizi bir yerlerden duyuyordur diye düşünmek her zaman rahatlatıcı olmuştur,ama bilmem ki ne kadar hayatımızın yönlenmesinde etkililer???