Olmadı be çilekeş

Olmadı be çilekeş,
Yine olmadı hayat arzularımız kadar.
Çiçekler açamadı eritmeye çalıştığımız dertlerde,
Dert saatimiz hızla durmadan akıyor,
Gözlerin yine doluyor ay gibi sükûn içinde,
Yine olmadı be çilekeş. . .
Bilir misin eski köşkte kırık kalpli bir udÎ vardı ?
Sen bahçe avlusunun dibinden mahzun,
Çilekeş halde geçerken, sana eflatun efkârlarla bakardı.
O da yaşlıydı, o da yalnızdı aynı sen gibi,
Camın dibinde udunu her tıngırdatışında,
Ona yalnızlığı eşlik ederdi.
Aynı anda da gözleri hep seni arardı merak içinde.
" Nerde kaldı bu yalnızlık ortağım çilekeş ? " derdi mırıl mırıl.
Seni görünce gözleri parlardı yürekten gelen ışıltıyla pırıl pırıl.
Aradan yine bir hayli yalnızlık geçmişti ki;
Bir gün ikinizi de yine yalnız başına buldular,
Sen yalnızlızlar parkında bir bank tepesinde
Ana rahmindeki gibi dizlerin karnında ve keder şişen elinde,
Hala bitirememiştin.
O ; yalnızlar köşkünde ve kucağında susmuş bir Ud ile.
Ölmüştünüz.
Yalnız ve sessizce yitmiştiniz bu vicdanı geberik dünyadan.
Olmadı be çilekeş.
Yine olmadı istediğimiz gibi. . .

Gökhan Cenker