Olmadı sevgili

Ve olmadı sevgili! Yanlış zaman, yanlış mekanda karşılaştık! Sen hayatının yolunu çizmişken, acılarını, sevinçlerini ve sevgini ikiye bölmüşken…

Ben gecenin bu saatinde uykusuzken uyuyamıyor, elimde mor bir kalem anlatmaya çalışıyorum içimdekileri… Deme ‘kız’, deme ‘güzelim’. Sonra seni düşündüğüm beş dakika on dakika oluyor ve ben kendimi yatakta dönerken buluyorum. On dakikalar toplanmış saatlere dönerken…’İçme bu kadar.’ deme bir sigara da sana şimdilerde. Kendimi kandırdığım bi sigara da sana…

Ve gitmeliyim artık bu şehirden, telefonumu kapatmalı, şarkıları susturmalı ve seni unutmalıyım. Kabul etmek zorunda olduğum gerçekle yüzleşmeliyim. Ama olmuyor gidemiyorum. Sen git! Bırak bu şehirde yağmurlar ağlasın, bırak bu şehirde şarkılar sana söylensin ve bırak ben seni unutamayım, unutmayı erteleleyim ya da. Ama sen git bırak beni yazılarımla… Bırak sevgim kalemime aksetsin, kağıtlarıma dökülsün. Sen olma… Gördükçe yüzünü, duydukça sesini… Olmuyor…Ne unutabiliyorum ne de unutmayı erteleyebiliyorum. Sadece sevebiliyorum. Ben seni seviyorum…