Ölme, İstemiyorum...

Uzun zamandır sessizliğimi korumaya çalışıyordum. Ama ne yazık ki ''güzel'' ülkemizde imkansızlaşıyor, ''korunmak''... Olamamak, insan... Can yakmak, can almak, şiddet ile dokunmak, asla kaybolmayacak izler bırakmak, yaralar açmak, çığlıklar ile kanayan kulaklar yaratmak, göz yaşlarının anlam kazandığı olaylara tanıklık eden ruhlar doğurmak... Neden? Bir insan, bir kadın, bir çocuk nasıl olur da böylesine çaresizliğe mahkum edilerek yaşatılabilir, yaşamı elinden alınabilir? Anlamsızlaştığı yerdeyiz, karanlığa mahkum edildiğimiz yer burası...

Kadın... Evrene düştüğü andan itibaren kıymetinin belirlenemediği güzel yaradılış... Hayatın devam edebilme sebebi kadın, bir çocuğun dünyaya gelebilme sebebi, bir sevginin tohumunu atan kadın... Ruhunu bilemek zorunda olmayan, dilediği gibi yaşayabilme özgürlüğüne sahip, gülümsenin en çok yakıştığı gamze, kadın... Şefkatin var oluş yeri, huzurun zirvesi, vicdanın beden bulmuş hali... Korkusuzluğun gerçek anlamı, anneliğin en yürekli hali, savunmasız savunmacıdır, kadın...

'' Anne Lütfen Ölme '' diyen bir çocuk, '' ölmek istemiyorum '' diye haykıran bir kadın... Bir bedenden çok daha fazlası, bir candan çok daha derini... Yaşamak için bir çok sebebi olan insanın elinden alınan hayatına son bakışı, '' ölmek istemiyorum''. Anne kokusuna hasret bırakılan bir çocuk, korkusu gözlerinden yaşları ile akıp kaybolan bir çocuk, çaresiz ve yalnız... Ellerinde kan, pis bedeninde mahkumiyet ve asla evrimleşmeyecek bir yaratık, erkek... Karanlığın yaratığının sıfatsızlığın, aydınlığın masumiyeti ve evrenin en güzel hediyesinin aynı karede toprağın altına girişinin senaryosudur. Ölme, ölmek istemiyorum. Kadın olmak, çocuk olmak, can olmak, yaşama yalvarmak ve ...