Ölmek için biraz yaşamak gerek!

-Artık ölmek istiyorum, dedim. “Ne kadar yaşadın ki?” diye sordum kendime.
-1985’ten bu yana…”
“Peki, hayatta ne iz bıraktın da gitmek istiyorsun artık?” diye sordum bana.
Biraz içim burkularak:
-Hiçbir şey… diye itiraf ettim kendime.
“Yirmi beş yaşına gelince milletvekilliğine aday olmadan nereye? Ömürleri boyunca halden anlayan bir lider bekleyen halkı sevindirmeden nereye?”
-Yalanla dolanla kandırılmaya alışmış halk beni ne yapsın?, dedim.
“Tüm ülkenin paslanmış düzenini değiştirip mükemmel bir kadın lider olmadan nereye?”
“Nereye gidiyorsun?” diye sordum gene.
-Bu hayat beni çok acıttı, dedim. Gücüm tükenmek üzere. İhtiyacım olan bir gülüş sadece ama bu dünya çok somurtkan,dedim.
“En kolay yoldan evlen, çoluğun çocuğun olur.Hayatta iz bırakmış olursun en kolay yoldan işte.”
-Kolay yollar bana göre değil dedim.
Ölmeden önce biraz yaşamam gerek ve yaşamak için de çok çalışmam gerek!, dedim.

Ölmekten şimdilik vazgeçtim.