Ölmek var, yaşamak yok!

Bütün savaşlar gibi Çanakkale Savaşı da zorluklarla mücadelelerle geçmiştir. Aslında en önemlisi halkın arasında olan savaşlarla geçmiştir. Çünkü askerlerimiz bir yandan cephede savaşırken, halk da bir yandan kendileriyle savaşıyordur.

Bir taraftan asker kaçakları, bir taraftan cephane eksikliği… Yani düşman kuvvete göre; bizim gözümüzdeki ‘işte Türkiye’ dedirten hayal, aklımızdaki düşüncelerden başka hiçbir şeyimiz yoktu.

Bize göreyse aslında çok zengindik. Çünkü savaşı kazanacağımızı aklımıza koymuştuk ve bundan gerisi yoktu.

Çünkü biz Türk’tük!

Türk; ne olursa olsun her zaman en iyi olmak demekti…

Türk; vatanı uğruna ölen hatta her şeyini feda etmek demekti…

Çünkü Türk; o cephede vatanına âşık olup ölmeyi çok bekledi…

Bu nedenle, sonunda ölüm bile olsa her şeyini terk edip ölmeyi seçenlerle bu vatan kurtuldu.

Böylelikle Mustafa Kemal Paşa’nın; en büyük Türk’ün önderliğinde Çanakkale Savaşı başlatıldı. Hiç uyumadan, yemeden, içmeden bu savaş kazanıldı. Sonuna ‘Çanakkale Geçilmez!’yazdırdı.

Bu nedenle;

Ne mutlu Türk’üm diyene!

Ne mutlu Türk’ü Türk yapana!

Ne mutlu Türk’ün en büyük önderi Mustafa Kemal Paşa’ya…