Ölüm / Zift Zifir

Ölüm, sığınılacak yer değildir!

Beşik kertmesi sözcelen ölüm, derinlik katar hayata

Türkü çağıra çağıra gider, yüreği dağlana dağlana kimi vakit

Eceline susamış olsan da!.. İki kıçı kırık kaderden biri

Ölümle burun buruna..! Hüzün hüzün üstüne! Kanatır ince ince…

Cemresi düşer kana… Kıyın kıyın dökülür yapraklar

Gölgeli gölgeli bakar yamalı gözler… Soluğu uçurum uğultusu

Yılgın yorgun sesi çığlık çığlık!.. Mahşerin panik batağı

Ara sıra ateş gibi alaz alaz yalar gök yeleli ecel

Ilgın yürekli dualarla ayakkabı fırlatır ardından!..

Yüzünde seccade izi, yol arar ölümden öte…

Buza kesmiş hiçlik ırmağında yürürken aheste aheste

Ayna olamayan gözleri ayın gök / yarında…

Tatmadığı ölüme güle oynaya parlak çeker şairce

Oysa ölüm, it kanı sonsuz karanlık!

Kuyruğu hayat ağacına sıkışınca, bayılır tek delikli

Kaval sesine! Mendili kanar!.. Bağlayamaz damarı damara

Albenili yaşamına birkaç hayat sığdıran kayıt dışı elite

H / öykünür..! Çocuğu gemiye!.. O duyumsamaz

İlk durakta ölümle inecek yuvarın son sahibi şair

Şiir, Nazım gibi yürekli şair işi!..

Ölmeyi unutturur ekmeğe giden bıçak sırtı yol

Başkaval(ı)cı yazgısına, kaderi sınıyor sanır!.. Ağlar kaderine!..

Deliğe süpürülen melül mahsun işsizleri gördükçe, şükür çeker

Doya doya kucaklayamaz kendine sunulan hayatı.

Bir çıkımlık can izleği kutsalın izi… Kul / luk v / akti!

Tıp / ben daha öğrenemedim kalp kapakçığında ölüm sektirmeyi!..

Paylaşa paylaşa öldü / k Çanakkale’de… Kana kana akan kandı

Aldan n / ara yedi renk kırmızı! Çılgın Türkler vardı.

Ali Akdemir

30. 04. 09

Çukurova