Ölüm günü

Azalan 

bir yüzüm,  

unutulmuş 

gülümseme. 

Dağlarını yitirmiş 

ağacı çürümüş 

kanadı kanayan,  

yorgun bir simurg. 

Hangi an gökyüzüme 

yakın yol görsem 

bir anı damlamış olur 

buğulu gözlerinden. 

Yollarda bekleyen 

ruh gözleyen 

o kediye çarpsam,  

coşar mavi imgeler 

saçılıp yeryüzüne 

sabahın ışığına 

koşarlardı peşimden. 

Zaman ısrarla 

dökülse yüreğime,  

ellerimi bırakmış 

solgun, saklı mevsimler,  

sıkıntılı ateşler doğururdu 

boğuk gecelerinden. 

Yalnızlığını arayan 

sessizce yanıp azalan 

kötü yazgıyım şimdi 

zalını yitirmiş,  

kutlu bir nevruz 

gittikçe çoğalan 

lal bir lale. 

3.kasım.2009 / Perpa,