Ölüm herkes için erkendir

İnsan hayatı hiç bir zaman tekdüze değildir. Diğer bir deyimle hayat iniş ve çıkışlarla doludur. İnsanoğlu hayat denen bu yolda düşe kalka yürür. Düşe kalka yürür de, bazen bu düşme ve kalkma insan belleğinde derin izler bırakır. Aradan yıllar geçse de silinmez, ta ki ölünceye kadar...

İşte, Mustafa MUMCU' da hayatının baharında yaşadığı, bu zamana kadar da, belleğinden bir türlü silip atamadığı acılarını zamanla yazıya döküp sizlerle, zamanla da dışa vurup benimle paylaşmıştır.

Aslında bu anlattıklarının kalıcı olması için de tarihe not düşmek isterdi...

Bir gün, Pınar'cığım "gülmeyenbaşa, gül taksan yine gülmez" diye boşuna dememişler dedi. Bazı şeyler gençliğinde ters gitmeye başlamış. Zamanında ektiği rüzgarın fırtına olarak hayatını mahvedeceğini tahmin etmediğini söylemişti, çokkk sinirli bir günümde bana. Benim gibi yalnız kalmak istemiyorsan, rüzgar ekme , fırtına biçersin demişti.

O günkü uzun konuşmanın ardından, insanın belki de MUMCU'yu anlamak için, hayatında bir kere öksüz kalması gerek, en az bir kere aç kalması, en az bir kez soğuktan tiril tiril titremesi ve sığınacak yer bulamaması lazım...

Çoğumuzun anlayabilmesi için, gözlerini bir müddet kaybedip birilerinin eline dokunmasına muhtaç kalarak yaşaması, sonra gözlerinin tekrar görmesi gerek.

Birilerinin bizi, evimizi terk etmek zorunda bırakması, dağda taşta, gurbette bi çare şekilde dolanmamıza sebep olması gerek.

Herkesin umutlarını mutlaka, hayatında bir kez olsun çarçur etmesi lazım. Çıkmazın ve çaresizliğin, beyni buran kekremsi tadını herkes kaydetmeli.

Belki o zaman, kavgalara, tartışmalara, dedikodulara,"olağan insan işi" yapar gibi atlamadan bizler, başkalarının gözyaşlarını kendi göz pınarlarımızdan akıtarak da ağlayabileceğimizi öğreniriz!

Belki karanlıkta, el yordamıyla hayatını sürdürmenin ne kadar hüzün verici ve insana yaraşmayan bir yaşam olduğunu kavrayabiliriz...

Kendi yüreğimizde açılan mutsuzluk oyuklarına, farklı olan diğerlerinin acılarıyla kompres yapmaktan vazgeçebiliriz...

Hepimizin kaderinin aynı toprakta bağlandığını bilmeliyiz, böylece başkalarının yaşamının da en az kendimizinki kadar değerli olduğunu anlarız.!

Hepimizin yaşamak için en az bir sebebinin olduğunu düşünürsek, Mustafa MUMCU'yuda anlarız.

Bize biçilmiş bir ömür var. Her ne kadar başlama ve bitim tarihine karar veren, yaşayacaklarımızın vadilerini ve çukurlarını seçen biz olsak da, tökezledikçe suçlayacak ne çok insan buluruz!

Ölümün asla geri dönüşü yok !

Ölüm herkes için erkendir, ölüm kimseye yakışmaz.

Mustafa abicim, umarım ruhun ebedi huzura kavuşmuştur. Toprağın bol, mekanın cennet olsun...