Ölüm kapıma kadar geldi ama içeriye giremedi

"Bir serüvendi seni sevişim. Bir anlık duygunun kahramanlığı yaşıyordum, bir anda tahtında buldum kendimi. Hayata büyük serzeniş içinde bakıyor, umursamaz tavırlar sergiliyordum. Gençtim herkesin dile getirdiği gibi.
Güzeldim de söylediğin gibi.
Ama bir tarafım hep yüzde yetmiş sana engelliydim. Hep bir eksiğim vardı yürekte. İnsan vücudunun tamamı değil midir kalp ?
İşte ben seni bilmedendi engelim.
Sevmeye korkardım, korkularımın üstüne gittim, yaşamaktan çekindim. Çekingenliğimi yendim ve sonunda sana yenildim.
Yaşamak, uzun süre hayata tutunma tedavisi değil midir?
Tedavi sürecinde nelere gögüs gerdim, neleri başardım.
Nelerden vazgeçtim bilinmez..
Çekinlenliğimi bir tek sende yenememiştim ve bu tedavi sürecinde bir tek iyi gelen sendin.
"ne hasta sabahı beklerdi,
ne de taze ölüyü mezar".
İşte bende öyleydim. Ne dünlerini getirdim sana ne de dünlerden taviz verdim geleceğe.
Bir anda kapıldım o gönüşü olmayan yolun akışına.
Bir gözlerin vardı, bir de gözlerin ardından kalanların. Bunlara rağmen adımlarımdan kaçınmadım.
Koşa koşa geldim yüreğindeki mezarına. Onca kişinin arısını bile isteye seçtim.
Ve kapıma gelen Azrail'in hançerinde gördüm,
Ölüm sebebimin biz olduğunu.

Daha canımı almadan kulağımda çınlayan selalarda adımın geçtiğini duyunca anladım.
Yokluğunun, yaşamak kadar ölümlü olduğunu..

Ali Türkmen- Aşkın Karşı/yakasındaki Masumiyet

 /yirmi sekiz eylül iki bin on üç/