Ölüm meleği

   Boş kaldırımsız yollarda yürüdüm hep. Ve şimdi maviliği göremeden öleceğim. Yer yarıldı da içine girdi. Bırakın mektup yazmayı, not bırakacak kimsem bile yokken neden yazıyorum bu anlamsız cümleleri? İşte, bu soruya cevap bulamadığım için yazıyorum.  Sadece yazıyorum titrek ellerimden çıkan, üşüyen harflerle. Simsiyah bir ruh ve bedenle.

Hoş geldin ‘’ölüm meleği, ‘’ bu satırlarıma…  Yalnız kaldığınızda bir hüzün çöküyorsa, Aniden sanki bir şeyleri özlersiniz, bir ses duymak istersiniz hemen yanı başınızda. Konuşmak, dertleşmek en çok da geçmişle. Geleceğe hesaplaşmaktır hayat yolunda.

İhtiyaç duyduğunuz da yanınızda kimse yoksa derdinle baş başasındır. Hayat ellerinden kayarken geri dönmek için çaba sarf etmek bence kendini oyalamaktır. İşte böyle bir akşamda bende dinledim içimdeki muhabbeti. Geçmişten geleceğe doğru yürüdüm tek başıma. Bu güne kadar gördüklerim yaşadıklarım oyaladı yalnızlığımı. Titreyen dudaklarınızın arasından fısıltıları yalnız kalbiniz duyarsa, yine dönersiniz karanlık odalarına. Dalarsın geçmişin odalarına. Bilmeden, düşünmeden yapılan geçmişin hataları yırtar yüreğini..... devamını kitaptan kitapdan okumanız dileğyle