Ölüm temrinleri- XII

Güzel bir ölümle öldü
Dedem rahmetli..

İnsan nasıl yaşarsa dünyada
O hal üzre ölür
Hangi hal ile ölmüşse
Gittiği yerde
Öylece muamele görür..

Tanıdığımdan beri dedemi
Nur yüzlü, bembeyaz sakallı
Bir pir-i fani idi
Hep öyle kaldı
Yaşadığı sürece

Huzur verirdi insana baktıkça
Işıklı gözleri
Mütebessim yüzü..

İki samimi dost
İki arkadaştık
Dede ile torun
Yoktu ona söyleyip de
Çözemediğim sorun..

Ona anlatırdım aşklarımı
Sevdiklerimi
O anlardı beni en iyi.
Genç ile genç olurdu
Yaşlıyla yaşlı
Ama her zaman
Gerçek bir delikanlıydı
Gerçek bir centilmen
Sırtında taşıdığı
Yarım dünya misali
Kamburuna rağmen

Dünyanın tüm güzelleri zaten
Benim içindi
Onun nazarında

Şimdi elli yaşında bir adamken bile
Ona açardım dertlerimi
Olmasaydı mezarında..

Seksen beş yıllık
Ömrü hayatında
Ne el uzatmış
Ne uçkur çözmüş harama

Çocuk zihnime kazınan manzara
Her akşam mutlaka
Evin dış avlusunda
Ya bir at, ya merkep
Ya da bir araba

Bulunurdu daima
Ya bir satıcı
Ya bir dilenci
Ya da gariban bir fukara
Misafir olurdu..

Onun sofrasından çok insan
Rızık bulurdu..

Ömrünün son yıllarında
Gözlerini almıştı Mevla
Esirgemişti bu ihlaslı kulunu belki de
Görmesin bunca günahı
Bunca kötülüğü diye..

Şunu söylerdi biteviye
Biz ölür kurtuluz da oğul
Sizler kalırsınız
Zor zamanlara...
O zamanlar ki haberi gelmiştir
Düşmüştür gölgesi üzerimize
Belirtisi zulüm ve kandır
Gelen ahir zamandır..

Dedemin haberi bana geç ulaştı.
Ben vardığımda çoktan
Kaldırmışlardı..

Herkes şunu konuşuyordu o gün
Nicedir beklediği yağmur köylünün
O gün indirmiş..
Hem öyle ki
Sanki gökler delinmiş..

Ne var ki dedemi koyarken mezara
Bulutlar aralanmış güneş görünmüş
Güneşin ışıkları vurmuş mezara
Şaşırtmış tüm köylüyü bu manzara..

Demişler bakıp birbirine
Nur doğdu
Haci Emminin kabrine..

Dileğim şudur ki benim de
Merhameti sonsuz Allaha
Ölümüm dedem gibi olsun
Onun gibi yaşamamış olsam da..