Ölüm vakti (Sensizlik sebebimdir)

Hayat seni anlayamadım bir türlü

Hadi aşk sevgi ve mutluluksun, anladım

Ya savaş ve kavgalar neyin nesi?

Ne yani hayat iki kelime mi artık

“Savaş ve barış…”

Yıllardır süregelen yalnızlığım

Hiç bitmeyen sonu gelmez mücadelem,

Kolay mı savaşmak basit mi unutulmak,

Ruhun çelik kadar sert

Yüreğin geniş olmalı bu derin cephede

Bana kalkan elleri

Bana layık görülen aşağılamaları

Fütursuzca atılan iftiraları

Söylenen yalanları ve ihanetleri

Görmemeli ya da hiç duymamalı mıyım?

Bir beyaz bayrak alıp elime

Bu candan bu yürekten vazgeçmeli

Sadece “ölüm vakti” deyip susmalı mıyım?

Hayatı bana sen öğretmedin mi?

Dik durmalı boynun, onur ve gururla

Bükülmemeli belin azimle diyerek…

Bir cahilin suçlamaları mı parçalamalı

Öğrettiğin tüm doğruları…

“ Savaş ve barış” ha

Yaşarken öldürmek değilse nedir bu?

“Ölüm vakti” ne kalbin teklemesi

Ne bedenden nefesin çıkışıdır,

Delicesine aşkla severken

“Ölüm vakti” doğruların öldüğü,

Sevmelerin küçümsendiği,

Aşkın sevdanın hiçe sayıldığı

Sadakatin büyük bir aptallık

Özlemin hasretin heves sayıldığı yani,

Kısaca bizim “bittiğimiz” andır…

Aşkımız sevgimiz için

Savaşmak yoksa mücadele bitmişse

İşte o an “ölüm vakti” gelmiştir kapımıza

Ne uğraşıyoruz ki

Kaybettik biz bu savaş ve barışta,

Elimde beyaz bir bayrak

Gökyüzünde kara kapkara bulutlar

Gözlerimde hüzün

Senin dilinde yalancı bir “ağıt”

Pes ediyorum sallıyorum bayrağımı

Teslim oluyorum,

Yüreklerimiz lal olup susarken…

İşte tam bu an “Ölüm vakti”

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 27.03.2013 15.50