Ölüm

Uzun zamandır ölümle yaşam arasında gidip geliyorum. Sebebi sen ve ben. Yani biz. Ellerim...Seni boğuyor ben ölüyorum. Çünkü sen çaresizliğimin kurdusun, içimi durmadan kemiren. Belki de...belki de herşeyi bitirmek istiyorum. 

Yaşamdan benim payıma acı düştü, kara bir bulut, bitmeyen delilik...Herşeyi sert bir kafatasının içindeki kıvrımlara hapsetmeyi icad edenin yazdığı kaderi, kimin değiştirmeye gücü yeter ki? Durmadan kıyısına geldiğim uçurumların her mevsimini ezberledim; Bir hareketimle ayağımı kaydıracak çakıl taşlarını, tutunsam kırılacak bahar dallarını, kollarımı açsam iki yana deli bir rüzgarla savrulacağım hazanı, çığ olup yuvarlanacağım karakışı...Sebebi sen ve ben. Yani biz. 

Ömrüm ölüme gittikçe dekreşendo.... 

Ömrüm mezarlıkların sessizliğini hissettiren karanlık mağaraların, hiçliğin ellerinde. Acı çektiğimi, kaçıp kurtulmak için ölümü seçtiğimi anladığında, bu senin hayatının başyapıtı olacak.Hokkabazlık yapmadığımı o zaman kabulleneceksin. Bu zaferi kutlayacak, artık benden kurtulmuş olacaksın. Bu karanlık nehrin sularına zorla sen batırdın beni.Bu yazılanları okurken belki satır aralarından çıkıvereceğim karşına. Kronik bir korkuya dönüşecek belki yaşamın. Delirircesine af dileyeceksin. Gözünde canlandıracaksın en güzel halimi. Nefretini alevlendiren her halim gibi...adım gibi... 

Rahat bırak! Ruhum dinlensin artık bilmediğin coğrafyada. Sen ve hayat ne kadar zulüm ettiniz bana ki, ben şu an ecelimin elimden tutup götürdüğü yerdeyim. Sebebi sen ve ben. Yani biz. 

Yıllar ölüp gidenlerle son bulmuyor. Diz çök! Avuçladığın toprakta çürümüş kemiklerimi bulacaksın.