Ölümden mucizevi kurtuluş

7-8 yaşlarındayım. Kızkardeşimle saçma sapan bir oyun oynuyoruz...

Açılır kapanır bir yatağımız vardı. Kapatıp dikleştirince, üstü dikdörtgen bir sehpaya dönüşüyordu. Dördüncü kattaki evimizin penceresine yarım metre yaklaştırdık onu. Onun üstüne çıkıp çıkıp, o pencereyle arasındaki yarım metre boşluğa atlıyorduk sırayla. Bir ara ben atlamakta biraz gecikince, kardeşim beni cama itti.

Sonrasını hatırlamıyorum...

Kendime geldiğimde, ben yerde kanlar içinde, babam başımda ağlıyordu. Şu ömrü hayatımda babamın sadece üç kere ağladığını gördüm. İlki buydu işte.

Sonradan anladım ki, kardeşim beni itince cam boydan boya kırılmış. Tül perdenin yarısı yırtılmış. Yani ben aslında perde olmasaymış, o kırılan camların arasından, dördüncü kattan aşağı beton zemine çakılacakmışım. Bir tül perde hayatımı kurtarmış.

Yere düştüğümde bayılmışım. Çünkü sol bacağım yarılmış, içinden kaval kemiğim ortaya çıkmış. Babam da bu görüntüye ağlıyormuş işte. Komşular olayı duyup gelince de, babamı işyerinden arayıp çağırmışlar.

Hastanede çalıştığı için, hemen kendi hastanesine götürdü babam beni ve bacağımı kendi dikti. Ben haykırıyordum acıyla, yeter artık ne zaman bitecek diye. Ama bitmiyordu bir türlü ve tekrar bayılmış olmalıyım. Çünkü sonra sargılar içinde evde açtım gözümü.

Şimdi sol bacağımın bileğe yakın yerinde, o zamandan kalma, derin, kılçık şeklinde bir iz var. Bana o sırada ne kadar acı yaşatmış olsa da, ben o izi çok seviyorum. Çünkü o iz, benim ölümden döndüğümü kanıtlayan mucizevi gerçeğin ta kendisi...