Ölüme ramak kala…

O günü çok mutlu geçirdiniz. Belki de yaşadığınız ve ya yaşayacağınız en mutlu günün o gün olduğunu düşünüyorsunuz. Hep yapmak istediğiniz, fakat “ zaman ” engeline takılıp yapamadığınız her ne varsa O gün yaptınız.

Hâyallerinizi gerçekleştirmiş olmanın mutluluğu ve o günün yorgunluğu ile hemen uykuya daldınız.

Daha sonra sizi, uykudan uyandıracak kadar şiddetli bir sarsıntı ile uyanıyorsunuz. Deprem adı verilen bu sarsıntı, ölüm ile yüzleşmenizi sağlıyor. Tüm yaptıklarınız, deprem süresince, gözünüzün önünden film şeridi gibi geçiyor. Belki beş, belki on saniye, belki de 30 saniye sürdü bitmesi. Fakat ne kadar sürerse sürsün size yaptıklarını hatırlatmak için yetiyor.

Şanslısınız…

Eğer deprem sonrası hâla hayattaysanız, bu belki de sizin şanslı olduğunuzu gösterir. Çünkü varsa kırdığınız kalp, varsa pişmanlıklarınız ve geriye baktığınızda görebiliyorsanız bunları telafi edebilirsiniz.

Peki ya ikinci bir şansınız yoksa?

Ya o deprem sırasında sizde Azrail’ e teslim olduysanız? Geriye dönmek için, hatalarınızı telafi için şansınız da kalmadı değil mi?

Lisede bir öğretmenimizi trafik kazasında kaybettiğimizde, kız arkadaşının feryadı “ niye seni sevdiğimi söylemeden bıraktın beni ” olmuştu. Neyi bekledin sevdiğini söylemek için?

Ölümün ne zaman kapımızı çalacağını nereden bileceğiz?

Neyi bekliyoruz kırılan kalpleri bir parçada olsa yapıştırmak, hataları telafi etmek ve de sevdiğimizi söylemek için?

Sevdiğimiz annemiz, babamız, kardeşimiz ve ya yarimiz olsun. Her kim olursa olsun nedendir bu gerçek duyguların saklanması. Belki de zaten biliyorlar söylemeye ne gerek var diyoruzdur…. Söylemekten ne kaybedebiliriz ki?

“ Sevgi bir yıldızdır yanıp sönen, masmavi bir düştür gökyüzünde hiç ölmeyen, sevenlerin mumudur sevgi, eriyip de hiç bitmeyen ” demiş yazar.

O zaman söylememek neden?