Ölümle barışmalı mıyız?

6 yapraklı yoncaydık hepimiz annemin hayata emanet ettiği.. Yapraklarımızdan biri rüzgara dayanamadı ve koptu dalından.. Şimdi 5 yaprak rüzgara direniyoruz savrulmamak adına.. da nereye kadar....?

Seni ebedi mekanına ve ana kucağına bırakıp geldiğimizin üzerinden bu yana 3 ay geçti bile.. Senden sonra ne hüzünler yaşadık bir bilsen.. Kimimiz gözyaşlarını çağlayan misali bıraktı özgürce dışarıya, kimimiz ise içine akıttı tüm acısını ömür boyu dağlanacağını bile bile..

Senden sonra ne ölümler oldu yeryüzünde; nice ocaklar söndü nice anaların yüreğine kor düştü..

Yaşanmış tüm zorluklara rağmen hayat devam ediyor bir tanem.. Güneş yine doğuyor "fakat artık ısıtmıyor" Gökyüzü yine mavi, deniz yine dalgalı "senin düşlerin gibi" ama mavilerde bile huzur kalmadı artık..

Uykular parça parça, rüyalar yerini kabusa bıraktı . Herşeyde bir hüzün, heryerde kocaman bir boşluk. Sensiz herşey anlamsız. Düşlerimiz bile kırık artık sen olmadan..

İlk sevdiklerini bırakıp giden sen değilsin biliyorum, sonuncuda sen olmayacaksın. Fakat sen bizim umut kapımızken kaybolup gittin ve ardından hepimizde artık birşeyler eksik..

Anneciğim emanet etmişti bizi birbirimize; ya biz seni sahiplenemedik ya da sen sahiplenilmek istemedin özgürlük için çarpan yüreğinle..

Şimdi kurduğum düşlerde sen yoksun. Gerçekleşmeyeceğini bile bile hayata tutunmamı sağlayan o hayaller bile bana yabancı ..

Senden kalan birçok şey savruldu sağa sola.. Sen ellerimizden kayıp giderken bıraktıklarında bizi terketti. Bir kaç kırık dökük hatıraların ve bebek kokunun kaldığı yalanıyla kendimizi avuttuğumuz bir kaç gömleğin.

Seni seven herkes resminle ve sevdiğin şarkılarla yaşamaya başladı bile. Her şarkı seninle yaşar oldu içimizde. Sanki sen mısralardan var olmuşun hiç yokmuşun gibi. Gülüşün, gözyaşın, düşlerin, yüreğine sığdıramadığın koca sevdan... Şimdi hepsi şarkı dizelerinde senle hayat bulmakta..

Belki yanlış belki doğru bilinmez ama çaresizliğin verdiği çaredir bu sığındığımız. Ne yazıkki ardında bırakıp gittiğin ve hayatta güzel olan ne varsa seninle beraber bir bir uçup gitti gökyüzüne savruldu düşlerimizle birlikte..

Seni çok seven "ilk ve son aşkın" sensiz boşlukta gibi. Biliyorum onu hepimiz ne kadar seversek sevelim, ne yaparsak yapalım "sensizliğin yarattığı " boşluk dolmayacak ve "o" kimseyi seni sevdiği gibi sevmeyecek..

"Keşkeler"in yerine geçecek hiçbir çare yok ki pişmanlıklarımız çare bulsun.

Sana ve hepimize kendini adayan ve mutluluğa hep bir adım uzak olan kardeşin sensiz öyle bitkin ve hayata öyle yorgun ki.. Onuda hayata döndürecek bir mucize gerek.. Hayatla çok acı bir yüzleşme yaşadık hepimiz, herbir sınav diğerinden daha çok yaraladı içimizi..

Ve hep "cadı" diye sevdiğin ve yokluğunu asla kabullenmeyen yeğenini beyaz tüller içinde, belinde kırmızı kuşakla yuvasına uğurlayamayacaksın. Hepinizin "barbi bebeği " diğer dayısının boynuna sarıldığında; ona seni soracak biliyorum.. Ve o anda hepimiz gibi "o"nunda boğazına birşeyler düğümlenecek, her zaman olduğu gibi yine hıçkırıklarını içine atıp konuşamayacak.. "Ben güçlüyüm" diyecek kendi bile inanmadığı yalanına sığınarak..

Senin sevdiğin yemekler artık zehir gibi , kuşlar bile yasta, sanki hepsi senin için ağıt şakıyor..

Ah bir tanem...Ne olur sanki arada bir gelsen diyorum sarılsan hepimize desenki "ben çok mutluyum yalnız değilim annemleyim" inanırdık hepimiz. Çünkü inanmaya, kandırılmaya öyle muhtacız ki sensiz... Yonca artık beş yapraklı. Hepimiz ayrı yalnız, hepimiz ayrı mutsuz.. Yarınlara kaygılı, hayata kırgın.. Huzurla uyuyun melek yüzlü, melek yürekli annem, canım kardeşim...Sizleri hepimiz çok özledik..