Ölümsüz aşk

Aşk dediğimiz şey, arzulanan bir varlıkla bulacağımız, tada susamaktan başka birşey değildir.
Belkide gözlerinin derinliklerindeki inceliklere, inerekten garip bir tutkudur.
Bu tutku ölçüsüz sevildikçe, insana kötülükler ekleniyor...
Aşk, güzellik iksirinin çoğalmasıyla artan bir arzudur.
Bu tutkunun, insana verdiği acayip bir zehirdir.
İnsanı delice, budalaca, saçma sapan hallere sürükleyen, uygunsuz azgınlık, aşkın alev sarmasıyla zalimleştiren, çılgınca bir işin içinde kendinden geçirendir...
Bazense, acı çeker gibi, ölecek gibi inlemekli duygular törpüleniyor...
Ruhumuzun göreceği işlere engel olamayız.
Her yerde nazik olabiliriz ama amansız işkencesiyle, bizi seve seve insanlığımızdan çıkarıyor...
Uyku, ruhun kötü güçlerini sararken, herşeyi darmadağın edip yok ediyor.
Büyük ruhların emelindede kurduğumuz hayaller dahi, uykuların arasında aşkın ölümsüzleştiğini anlamlı kılıyor.
En yararlı, en güzelinide bize anlatır.
Bir yandan kötüleriz, günah diye utanır, kaçarız...
Sevdiğimizden ne kadar kaçsakta bir o kadarda yakınlaşıyoruz.
Böylece, kendi gönlümüzün belası olup, gözlerimiz aramakla geçiyor.
Kafamızın, o herşeyi yok eden tehlikeli aletin, aşkın başına düştüğü, öldürmeye kasdettiği düşünce, yine kendi kendimizedir...
Vakitsiz bir ölüm, ruhumun yarası olan seni, alıp götürüyor. Yeryüzünde varlığımın yarısından, en aziz parçasından yoksun, olduğu andır...
O gün kalbim senle, benim kalbimde ölümle gitti, ölümsüz yerlere...
Ne yapsam, neler düşünsemde, kalbimdeki eksikliğini duyuyorum...
Gözlerim seni göremesede, gönlümde aşkımı ölümsüz olduğunu, hep var olacağını hissediyorum...
Ebru gündeş'in şarkısında; Ölümsüz aşklar varda, ölmeyen aşık var mı? Güvenme gençliğine ölen hep ihtiyarmı ? dediği gibi... Herşey, kırılmaz zincirleriyle bağlı gönlümün....


hacer teke