Ölümü Unutalım

Öleceğini bilmenin insan has bir özellik olduğu öğretilmiştir. İnsanoğlunun laneti midir yoksa her şeyi bildiğimizi ve diğer tüm canlıların hiçbir şeyi bilmediğini zannetmemizden midir bu öğreti?

Diğer canlılar kendi ölümlerini biliyor ve bunu doğal karşılıyor olamazlar mı?

İnsanoğlu ölümü, kendi acizliğini gördüğü için bu kadar anormal karşılıyor olabilir mi?

Tüm bu sorular son derece doğal bir ölüm hadisesi ile kafama üşüşüyor. Ölüm kimilerine bugün geldi, kimilerine yarın gelecek. Ama çoğumuza hiç normal gelmiyor bu durum. Ne doğumun normalliğini hatırlıyoruz ne de ölümün…

Doğum bir hastalık gibi artık… İlaçlar, doktorlar, tüpler, ameliyatlar, uzun istirahatler…

Bebeği anne karnına doğal düşüremiyoruz, düştükten sonra doğal büyütemiyoruz, ve sonunda doğal çıkaramıyoruz. Çok çaba gerekiyor bu kadar doğal bir eylem için…

 Ölmeyi ise hiç beceremiyoruz. Afallıyoruz, çok şaşırıyoruz… Yaşlı ise mantık işletiyor, kabulleniyoruz… Genç ise hiç ama hiç anlayamıyoruz…

Çoğumuzun inancı, ölümden sonrası için yeni açılacak kapılardan gireceğimizi müjdeliyor. İnsanoğlunun çoğu, tarifsiz acılar çekecek de olsa bu yeni kapılardan girmeyi arzuluyor.

Ölümden sonra açılacak kapı yoksa, yani yok oluşsa… Bunu tüm kalbiyle kabul eden olamıyor.

Bu belki yaratılışta bize verilen içgüdüsel bir inanç, belki öğrenilmiş bir umut…

Derin konular, derin duygular… Ölüm hakkında düşününce, düşüncenin yoğunluğu, ağırlığı artıyor.

Bu yoğunluğu dağıtmanın genellikle tercih edilen yolu unutmak… Yeniden hatırlayana dek unutalım. Nasılsa çok uzun sürmeyecek…