Ölümün adıdır sensizlik

Sensizliğe mahkûm etme beni

ölümün adıdır sensizlik.

İçimde hep korkusunu taşıyorum

terk edilmenin.

Bir gün gerçek olur

terk edersen beni

ne güneş doğar günüme

ne geceme ay.

Vay halime vay!

Bir bir geçer gözlerimden

birlikteki günlerimiz

ve

yığılır hafızama hatıralar.

Sanki çöker üstüme dağlar

taşıyamam bu yükü.

Sensizliğe mahkum etme beni

zaman kısalmışken yaşantıda

çabuklaştırma ölümü

ölümün adıdır sensizlik.

İstanbul