Ölümün saati

Sırça sırça kalbi

Sararmış gözbebekleri paramparça

Kanatları gümüş tozlu

Kelebekler yürürken ağarmış saçlarında

Kaybolmuş idealleri

Ya da belki hiç olmamış

Bir kadın ölür ıssız sokaklarda

Kayar ayaklarının altından hayatın solgun izleri

Kederler birikmiştir hayat testisinde

Gözeneklerinden tütsülü gözyaşları süzülen

Gidişin saati ertelenemez

Bulutlu bir dolunaydır gökte yükselen

Gece yarısıdır ölüm saati

Beklenen yasak bir sevgili gibi

İmgeler özgür sulara karışırken

Tutamaz artık kadın kendini

Kollarına atılırken ölümün, histerik gülümser

Hangi sevgilinin kokusunu hatırlayacağını bilemez

Gerçekten sevip sevilmemiştir belki

Yine de alnı açık gider

Götürdüğü ıslak bir ruhtur

Yeryüzü çivit mavisine bürünürken

Bir de eski sadık şiirler

Ardına umutsuzca düşer

Sebep hayatın kendisidir

Kente hüzünlü bir şimşek düşer

Çatılar ağlar duman içinde

Yıldızlar kayar, yıldızlar söner