Ölünce sevemezsem seni...

Sevmekten korkuyorum. Seversem ne olur ve ne olacak umurumda olmayacak çünkü…

Gerçekten korkuyorum sevmekten…

Sevmek çok farklı bir şey herhalde. Ne aşkın ne de sevginin tanımı şu zamana kadar hiç yapılmamış ki şimdi ben yapayım.

Aşksız sevgi, sevgisiz aşk olmaz ama… Sonunda düşüne düşüne bunun soncuna vardım.

İmkânsız aşkı biliyorum ama. Tamam, imkânsız yoktur derler. Ama bu ‘aşk’ sözcüğü için geçerli değil bence…

Geceleri uyuyamayıp, sabahları horoz daha ötmeden ayakta olmak mı aşk?

Bilmiyorum veya hayır sözcüklerinden sonra yine sevmek mi?

Her telefon çaldığında ‘o’ sanmak mı?

Yüzüne her baktığında kalbindeki mutluluk mu?

Göz göze geldiğinde iç organlarına kadar titrediğini hissetmek mi?

Yoksa; yüzüne her baktığında içinden “Bütün dillerde seni seviyorum” diye haykırmak istediğin mi?

Bu sorular giderek çoğalır. Ama bence aşk; bir yaz gecesi denizden gelen dalgaların sesini duyduğunda, içinde ‘onun’ hayaliyle kaybolduğun en güzel rüya… Onun gözlerinin içine baktığında ‘ölünce sevemezsem seni’ diye içinizi saran o korkudur.