Ömrüm bitiyor kısaca ey sevgili!

Saçlarım uzuyor, tırnaklarım uzuyor, kilolar veriyor, alıyorum. İşe gidiyorum, geliyorum, yemekler yapıyorum, yiyorum. Alışveriş yapıyorum, güzel de giyiniyorum, insanlar beni beğeniyor, kendimi iyi hissediyorum. Sonra mevsimler değişiyor, havalar soğuyor, ısınıyor, yağmurlar yağıyor, ağaçlar yaprak döküp açıyor, doğa uyuyup uyanıyor, ben de uyuyorum, rüyalar görüyorum. İçinde sen olan rüyalar. Gözbebeklerime hapsedip uyanınca yanımda bulmak istiyorum seni, olmuyor.

İşte böyle zaman geçiyor. Hayat devam ediyor. Alışır oluyorsun içinde bulunduğun durumlara. Acı da veriyor tabi zaman zaman. Hem de en koyusundan. Ömrüm bitiyor kısaca ey sevgili! Nerdesin? Neden dönmüyorsun gittiğin o yollardan?

Böyle arkanda bırakıp gittiğin yetmezmiş gibi, bir de uzaklarına atıyorsun beni, canımı acıtıyorsun, görmezden geliyorsun. Pişmansın biliyorum, hem de çok pişman. Ama işine gelmiyor bunu kendine söyleyebilmek. Söyleyecek kadar tanımıyorsun bile kendini. Ama ben seni tanıyorum!

Sen de onlardansın. Hani şu kalbini kör kuyulara atıp da ortalıklarda içi boş dolaşan insanlardan. Ah izin de vermedin ki çıkaralım kalbini, bir merdiven salalım kuyulara, merdivenin olayım izin de vermedin ki!

Bekle daha çok bekleyeceksin öyle durduğun yerde. Aman adımlar atma, kal öyle. Gün gelir de arkana baktığında, göreceğin hiçbir şey olmadığını anladığında, aklına geleceğim. Biliyorum. Derinden bir ah! çekme ihtiyacı duyduğunda adımı alma ağzına olur mu?

Sen bana acımadın. Kendine de acımadın. Öyleyse hak ettin bunu sevgili! Çek şimdi en derininden hüzünleri. Hapset içine bırakma!

Ya bak ne diyeceğim. "Hoşçakal" demek de gelmiyor içimden. Nasılsa yakışmayacak sana hiçbir hoşluk. Kendi karanlığınla boğacaksın nasılsa tüm güzellikleri...

İyisi mi sen olduğun yerde dur ve bir daha da adımı anma. Bu ömür de böyle bitsin. Herşey güzel olacak değil ya!