- Kategori
- Edebiyat
Ömür: Tek Kişilik Sahne...
Bir hikaye daha süzüldü gözlerinden.
Hay aksi! Yastığın öteki yüzü de ıslanmıştı şimdi.
Bu gece de ıslak yastıkta huzursuzca uyumaya çalışacaktı.
Ne yapsındı? Bir dert bundan daha samimi nasıl anlatılırdı ki?
Sabaha kadar dertleriyle yanak yanağa uyuyacaktı yine.
Sonra geceden kalan tüm hikaye kuruyup silinecekti:
Geceler hiç olmamış; yürek hiç kan ağlamamış gibi...
Ömür dedikleri de bu değil miydi zaten:
Hayattaki rolün biter.
Perdeler üzerine kapanır.
Seyircilerse çoktan
Hayatın telaşına yol alır.
Son damlası da titrerken bir çığlık yankılandı boşluktan:
Eğreti sevdalar uğruna bir daha vazgeçerse mutluluktan;
Deli gibi ağladıktan sonra gelen rahatlama hissine bile
Şükreder olurdu insan.