ÖMÜR

Bir takvim yaprağı daha düştü bugün, ömür denen yolda ilerlerken. Yürüsek de koşsak da, olduğumuz yerde dursak da, zamanını bilmediğimiz, gelmesi kaçınılmaz  sona doğru ilerliyoruz hepimiz. Kimimiz geç kalıyoruz yaşamaya, kimimiz doyamıyoruz yaşadıklarımıza. Nice acılar, hiç geçmeyecek sancılar çekiyoruz. Kalbimiz paramparça oluyor bazen, dinmiyor gözyaşlarımız. Tüm bunlara rağmen yine de koparamıyoruz dünya ile aramızdaki bağı. En kötü yaşam bile ölüme karşı! Anlamsız bir hayat yaşamak, sırf nefes aldığımız için anlam kazanabiliyor. Körü körüne bağlı olduğumuz sevgili, onsuz yaşayamam dediğimiz çocuğumuz, işimiz, arabamız, en kıymetli eşyamızın ardına sığınıyoruz. Ölüme hazır değiliz, itiraf edemiyoruz. Sorumluluklarımızı erteliyor, erteledikçe, biriktirdikçe ölümü unutup, hayatla teselli buluyoruz. En yakınımız toprak kokusuna karışıyor, biz o toprakla hiç buluşmayacak gibi yaşamımıza devam ediyoruz. Hayat bir oyun, peşimizde ölüm. Hiç yakalanmayacak gibi kaçarken, teslim olacağız ansızın, hiç beklemediğimiz bir gün...