Omzunda Çiçek Satan Adam

Geçen gün, her zamanki gibi sokak aralarında dolaşıp esnaf ziyareti yaparken ben… Aniden ufak tefek biri belirdi önümde. Bedeniyle orantısız, kocaman kafasına insafsız karlar yağmış. Aralara da seyrekçe siyah, kısa, dik saçlar serpilmiş. Omuzlarında iki kocaman saksı, aheste aheste yürümeye başladı kendi halinde. Güçlü kuvvetli, çevik yaradılışlı olduğu, saksıları yük saymayışından belli.

Bir-iki dakika beraber ilerledik mesafemizi koruyarak. Hava sıcak mı sıcak. Nem tavan yapmış. Her adımda biraz daha daralıyorum. Biraz daha yapışıyor tenime gömleğim. Aklı olan, değil çalışmak, ekmek almak için bile çıkmaz dışarı. Gölgede sıcaklık 35 dereceden az değil.

 Tam ben: ” Kim bilir ne zaman, nasıl, kime satacak onları? “, diye geçiriyordum ki içimden ki… Yukarıdaki camlardan birinde, yusyuvarlak, kocaman bir kadın gözüktü:

- Heeeyyy! Çiçekçiii! Kaça o saksılardakiler?

- 40 lira.

- 20’ye olmaz mı?

Pazarlık başlayınca pis pis sırıttı. “ Aha da mangırı kaptık şimdi! ” dedi içinden. Tilkiliği şak diye yüzüne oturan, cin bakışlı, şeytan fikirli, 40’lı yaşlarda, kırışmış, katlanmış, kuru ciltli herif yapıştırdı yanıtı:

- Olmazzz!

- 35’e?

- Yok. Kurtarmaz.

- İyi madem. Şu sağındakini 30’a ver bakalım.

- Peki ablam. Bu seferlik böyle olsun.

Hey taşına toprağına kurban olduğumun İstanbulu. Ne de güzel verirsin arayana kısmetini.