onaylanma ihtiyacı duymamak

Gün boyu yaşadıklarımız; etrafımızda ne kadar kirli düşünce, gürültü kalabalığı var. Güvenmeye korktuğumuz hatta hayatımıza iyi gelmeyen ilişkiler ne kadar da çok degil mi? Bazen çok daha fazla tükenmiş hissederiz kendimizi... Kendim için bu gün ne yaptım dediğimizde, bir bakarız ki bazen kendimiz için hiçbir şey yapmamış, yapamamışız. Onaylanma ihtiyacı adına kendimizden hunharca verdiklerimiz, başkalarını mutlu etmek adına kimi zaman kendi mutluluğumuzu yok saydığımız… Elalem ne der, ya yaptıklarımı onaylamazsa endişesi ile yıllarca kendi hayallerimizi bastırmamız… Bu senin hayatın; elalemin değil. Elbette ki tutarlı davranışlar hayat şeklimizi oluşturmalı lakin bu sadece birileri beni onaylasın çemberi içinde hapsolmadan…

Bazen şalteri indirmek gerekir. Kendini dinleyebilmek için biraz yalnız kalmak. Sessizliktir kimi zaman ihtiyacımız. Yeri geldiğinde yalnızlıktan da keyif almak. Yürümeyen ilişkileri tırmalamamak mesela. Kendini ve karşındakini yormadan gitmeyi bilebilmek. Yaşadığın olayları daha net anlayabilmek, insanları daha empati ile anlayabilmek adına bir dur diyebilmek yani bir es verebilmek. Etrafına her an odaklanarak yaşıyorsan gün gelir kendini unutursun. En son ne zaman gerçekten kendine vakit ayırdın, en son ne zaman sessizliğinde kaldın, en son ne zaman sadece kendini mutlu etmek için bir şeyler yaptın? Unutma sen kendini mutlu etmeyi hak ediyorsun.

Her çocuk çocukken saf ve temizdir. Zamanla büyür. Öz halinden yoğrularak kimi zaman farklı bir "Ben" e dönüşür. Aslında özündeki hep o saf, sevilmeye ve değer görmeye layık, kırılgan, ürkek haliyle var olan çocuktur senin içinde yaşayan. Ne zaman ki, o içindeki çocuğu sevmeyi, önemsemeyi, korumayı unutursun, işte o zaman mutluluk, güven ve en kötüsü tamamlanmışlık duygusu arayışını başkalarında arar ve kendinle olan bağını kaybetmeye başlarsın. Gün gelir, o içindeki çocuk isyan eder onu unuttun diye. Hatırlayıp ona sarılmanı bekler.