Önce gidene...

İçi boşalmış kelimelerle teselli cümleleri dönüyor başımızın üzerinde… Birbirimize söylediğimiz. Anlamları gidenle gitmiş duygular, yerini sadece yoksunluğa bırakıyor. Özlem arttıkça, azalacağına artan isyanlar basıyor yürekleri. Silahlar bir kadere doğruluyor, bir de yoksunluğu çeken bedene. Gidene kızılıyor belki de, oyun bozanlık ettiği için. Kalan biçare şimdi kendine işkencede…

‘’Keşke’’ ler sıralanıyor birer birer sanki dönülebilecekmiş gibi geriye, sanki dönülse bile işe yarayacaklarmış gibi. Oysa nefesler sayılı ve bu zorunlu gidişin engellenmesi imkânsız ki!

Her yıl aynı saatlerde aynı içi boşalmış kelimelerle oyunlar oynanıyor. Kimi döküyor yaşını dışarı, kimi içine içine. Umutlar rüyalarda artık, belki bir kere görebilirim diye.

Önce giden ne yapıyor bilinmez ama kalanlar sonsuz bir özlem içinde.

Acı azalmıyor zamanla, özlem azalmıyor.

Yürek kabullenmiyor.

Ama her yıl 2 Haziran geliyor.

Bilge Deniz’i ve Deniz İldan’ı rahmetle anıyorum.