Onlar aksesuar değil…

Mutfak penceremden balkonu görünen komşularımızın Cocker cinsi köpekleri vardı. Adını bilmiyorum ama “Havuç” adını yakıştırdığım için ondan Havuç diye bahsedeceğim. Ah bir köpeğim olsa diye özlem duyduğumdan olsa gerek, Havuç ne zaman balkona çıksa onu seyrederdim. Balkon parmaklıklarından burnunu çıkarması, sahiplerinin etrafında dört dönmesi, havayı koklaması, ses duyunca meraklı meraklı bakması ile Havuç cinsinin tüm özelliklerini gösteren tam bir oyuncu bebek.

Bir gün kuafördeyim Havuç’un sahibi de kuaföre geldi. Beklerken, konuştuklarına kulak misafiri oldum. Bu sefer kesin karar verdiklerini ve köpeklerini ona bakabilecek birine vereceklerini söylüyordu. Havuç için üzülmüştüm muhtemelen annesinden koparılarak getirildiği pet shop’daki ortamdan sonra, kendisi ile ilgilenen sıcak bir yuva bulmuştu. Ama onu şimdi bir yabancıya vermeyi düşünüyorlardı. Mutsuz olacak, belki de küsecekti Havuç. Çalışan iki kişi olarak böyle bir sorumluluğu alamadıklarını düşündüm. Evcil hayvan bakımı gerçekten de çok zordu. Çok iyi düşünülüp karar verilmesi gerekiyordu. Çok istememe rağmen köpek sahiplenme konusunda düşünmeden hareket etmediğime bir kez daha sevindim.

Biraz da nedenini merak ettiğim için sanırım, konuşmanın devamını dinlemeye başladım. Dinledikçe de öfkelendim. Havuç’u verme sebepleri onun çok yaramaz olması, evde yalnız kalınca eşyaları parçalayarak zarar vermesi imiş. Eşi bu kadar şımarık bir köpekle yaşamak istemiyormuş. Bitmedi daha devamı da var. Havuç’u şehir dışında bir arkadaşlarına verecekler ve yerine yeni bir köpek alacaklarmış. Bu köpeği daha iyi eğitecekler ve o şımarık olmayacakmış. Dayanamadım yazık değil mi ona dedim. Dinlememem gereken bir konuşmayı dinlemenin verdiği sıkıntı ile daha fazla da bir şey söyleyemedim. Bu bir canlıya nasıl yapılabilir. Daha sonradan öğrendiğim Havuç’u birkaç kez daha birilerine vermişler, sonra dayanamayıp geri almışlar. Bu sefer şehir dışına gönderme sebepleri de tekrar geri almamakmış. Havuç yeni yuvasında sürekli eski sahibinin onu almaya geleceği günü bekleyecekti.

Aradan birkaç ay geçti, sokakta yeni köpeklerini gezdirirken gördüm komşumu. Daha 3-4 aylık bir Golden Retriever. Görünce içim acıdı umarım senin şansın vardır da sonun Havuç gibi olmaz diye geçirdim içimden.

Biz bunlara insan diyoruz. Hayvan kelimesini ise bir çok kez hakaret etmek için kullanıyoruz.

Hangisi daha vahşice!!!

Hayvanların yemek için öldürmesi mi ?

İnsanların keyiflerince davranıp hayata küstürmesi mi?