Onlar farketmediklerimiz..

Onları hep, yazdığımız şiirlerde, yazılarda, resimlerde kullanıyoruz daha çok.
Yakınlarımızda bir yerlerde oldukları zaman görmüyoruz...

Yürürken telaşla yolda, yanlarından geçiyoruz,

Kederli gözleri takılıyor belki gözlerimize ama bakmıyor Ve GÖRMÜYORUZ !!

Yağmurda, çamurda, karda..
Kimi mendil satıyor, kimi poşet, kimi önünde bir tartı.. Ve bitmiyor daha bir çokları...

Oysa herkes,
Hepimiz kendimizin takipçisi, bekçisi.
Kendi sızılarımız kendi yaralarımız kendi gözyaşlarımız...
Acılarımız.. aşklarımız.

Onların derdi onların gözyaşlarının sebebi kimsesizlik..
Sevgisizlik,
Aile özlemi.


Unutuyoruz... onları hatırlamıyoruz..
Unutuyoruz.. onlarla konuşmuyoruz,
Unutuyoruz.. sevgimizi paylaşmıyoruz,

Kendi içimizdeki çocuğu korumaya çalışırken onların çocuk olduğunu unutuyoruz..
Ahh hayat!!
Bizi bizden o kadar uzaklaştırdın ki.. bizi kendimize o kadar gömdün ki..

Siz !!..
En son ne zaman kimsesiz bir çocuğun başını okşadınız?
Küçücük ellerin çaresizliğini, üşümüşlüğünü
En son ne zaman farkettiniz?
Gözlerindeki acıları görüp de, ne zaman söküp aldınız sevginizle?

Sonra siz;

Siz hiç kimsesiz bir çocuğun sevinçlerinden bir uçurtma yaptınız mı yüreğinizde,
Cümlelerinizle bir tebessüm yarattınız mı,
O güzel masum yüzde?

Sustunuz?

Oysa bilmeliydiniz, anlamalıydınız.. yapmalıydınız.

Onlar da çocuk,
Siz de çocuktunuz...

Yaşamın içerisinde onlar da var.. Günlük meşguliyetlerimiz arasında yanlarından öylece geçip giderken,
Farketmediklerimiz onlar..
Onlar, biz farketmesek de var.
Ve.. var olmaya çalışıyorlar...