Önsöz mü? İster dinle ister dinleme

Büyük konuşmaların arkasından zorla yutulan acı lokmalardan sonra, kurumuş dikenlerin de batmasıyla birlikte bugün ne ders vermeye ne de bir söz söylemeye hakkım var. Aslında sözün ne önü ne de arkası yok biliyor musun? Sadece söz var. Yerinde ve zamanında çıkıyorsa ağızdan ve ağızdan çıktıktan sonra tutuluyorsa, işte sözün özü de gözü de bu kadar. Ama dünyanın, tutulan sözlerin arkasındaki güven sayesinde ayakta durduğunu da hatırlatmak isterim. Güvenli yüreklerden doğarak, açık-güzel gözlerden süzülerek, ne konuştuğunu bilen bir ağızdan çıkan tatlı ve doğru melodileri herkesin duyması ve görmesi dileklerimle, birkaç söz de ben söylemek isterim.

Asla, sana yüz kere söyledim, dediğim çıktı işte demek değildir derdim. Sevebildiğin ölçüde sev ama asla elinde son kalanları verme. Hep elde son kalanlara tutunarak ayağa kalkar insanlar. Ne sahiplen ne de sahiplenil tüm hücrelerinle. Bırak sen sana kal HEP bir parçanla.

Gözüne parmak sokanların parmaklarını tüm gücünle itekle ki desturunu bilsin densizler. Bu arada kimsenin gözüne de parmak uzatma ki kırılmasın parmakların. Hep yürek sızlar sanılır ama parmak sokulan gözler de çok acır.

Umutsuzluklarının içinde ölüm gelse dediğin ama ölümü karşılayamayacak kadar da yorgun olduğun zamanlar olacak. Ağlamak istediğin ama ağlayamayacak kadar kopuk, bitmiş, ne olduğu belli olmayan zaman dilimlerinde yaşadığın. Sakın yılma, sen bilmesen de dünyanın bir yerlerinde senin için atan, bekleyen bir yürek, seni çağıracak sabırla bekle.

Masallar hep var biliyor musun? Masallara olan inancını yitirme. Beyaz atı olmayabilir prensin ya da kocaman bir sarayı yoktur prensesin, boş ver yeniden at koşturursunuz kendi kurduğunuz sarayın bahçesinde. Öp kurbağayı, prens olmasa bile bir kurbağanın yüreği hep seni sayıklar yaşadığınca.

Düşlerinden düşmek çıkar, düşlerini kuramazsan kalkamaz ayakların düştüğün yerde. D-Ü-Ş; iki sessiz bir sesli harfin birleşiminden dünyalar çıkarırsın eğer istersen ama bil ki bütün anların bir sesli harfin sessizliğinde gizlidir ve de tek başınalığında. Yüreğin hep yalnız kaldığında konuşur iki kişiyle. Biri Yaradan diğeri sen. İkisi de sessizdir sessizce konuşurlar birbirleriyle.

Yaralar vardır olmazsa olmaz. Sen kurutmaya çalışırsın kurumaz, zamanla denir, zaman acıyı alır, acı gidince kurur bataklıklar yaralarının yattığı yerde. Ben sana böyle olsun diye söylemiyorum. Her şey kişiye göre değişkendir aslında. Zaman-zemini de katarsan ne kadar insan o kadar nasihat çıkar. Sen kendi nasihatlerini kendin yazarsın iş işten geçtikten çok sonra.

İşine yaradı mı bildiklerin desen, susarım. Benimkiler yarasın diyedir çabalarım ama biliyorum ki yine iş işten geçtikten sonra yapılır bu konuşmalarda. Herkes kendi avucunda yazılanları yaşar. Neden mi konuşuyorum öyleyse? Bilsem yazar mıyım?

Öyle çok soru var ki hala cevabını bilmediğim onun için gel birlikte susmadan şarkı söyleyelim desem… Bu durumda da mı diye bakma öyle suratıma. Her durumda şarkı söylet yüreğine, makamı o kendi bulur. Sen, sen olmayı becerebilirsen bütünsündür hayat karşısında. Hoş bazen hayat öyle hoyrat davranıp bütünleri de dağıtıyor ya…

Sen bütün olmayı becerebildin mi dersen, susarım bu soru karşısında da. Hep düşlerin olsun yarasız diyedir konuşmalarım. Beni bilirsin bir konuşmaya başlarsam susmaz bu dil onun için gel şarkı söyleyelim diyeceğim ama sesimin telleri kopmuş bu kargaşada. Onun için sen söyle ben biraz seni dinleyeyim.

Hayır be ne içmesi, illa bu YAŞAM öncesi konuşmasını yapayım dedim kendimce kendi kelimelerimle. Benim söylediğimden bir şey anlamasan da henüz ben buralardayım diyerek susayım bari.

……………………………………………. Hep içimden paragraflar çıkaracak bu hayat, hepimiz yaşadıkça.

NOT: Fotoğraf arkadaşım Esin'e aittir