Onu terkettiğimi farketmedi

Kırık birşey... Kırık olduğu kesin... Silkinip uyandım... Sesinde karanlık dehlizler, kuyular, kuytu köşeler görür gibi oldum... Dikkat kesildim... Trajedi türetiyorsam yine... Bu da benim tuhaflığım... Üstelik uykusuz zamanlarda böyle huzursuz düşünceler herkeste olur... Kendimi azarlamakla meşgul olduğum kadar, bana yönelişini didikliyordum bu arada...

Bütün bunları yaparken de söylediklerine ilgimi belirtmek için kısa sorular soruyorum.Aslında bu aramızdaki gizli anlaşmalardan biri.Ağırlıklı olarak konuşan o olacak ve ben ona sadece kısa sorular soracağım ya da onu destekleyen sözler edeceğim.Tabi bu durumun hiç hoşa gider bir tarafı yoktu ama çok dert etmiyordum da.Şimdiyse mesele farklıydı.Şimdi her zaman ki gibi onama emreden;benimle hiç ilgisi olmayan, rutubet kokan, nasıl anlatılır ki, zamandaş bile olmadığımızı düşündürecek denli uzak bir sesti...İçim acıyla tebessüm ederken gözlerimi masadan kaldırıp yüzüne doğrulttum...Fütursuzca gözlerine bakıyorum.Herhalde farkedilmek, avutulmak, acımı uyuşturmak istiyorum...

Bu olmuyor...ve başımın üzerinden bir sayfanın dönüş sesi geliyor...Anlattığı şaşkınlıkla tatlı tatlı açılan, kederle sulanan, sinsilikle yere
saplanan, kendisine açmazlar veren sorularıma toslayınca sağa sola kaçışan bu gözler hiç kuşkum kalmadı ki tam tamına bir kasaba sahtekarı...Öylesine aşikar...

Beni orada varsaymadığına göre bir takım yaramazlıklar yapabilir, mesela gözlerimi şaşı yapıp ona dil çıkarabilirim diye düşündüm.
O hallere benzer sorularım, şaşkınlık nidalarım olmadı değil.Fakat ne yazık ki bunları eğlenmek için değil (eğlenceli bir zaman değildi ki),
uzaklığımızı görebilmek için yaptım...Durum sandığımdan çaresizdi...Dehşete neden kapılmadım?

Konuşmanın bir yerinde masadan kalktım..."Ben uyuyacağım" dedim tatlı bir sesle ona...Kırık birşey bu...Sahiden de...