Önünde eğildiklerim

Dingin bir ruhun aynasından yansıyanlar, beni o kadar çok mutlu ediyor ki... Serin bir bahar sabahında pırıl pırıl bir güneş altında, beni ürpertircesine esen yaramaz rüzgar da ne kadar huzur doluyorsam, o kadar huzurlu oluyorum.

Kötülüğün olmadığı bir dünya da yaşamak muhteşem bir şey. Saçma sapan kariyer kaygılarının olmadığı, fitne, fesat insanların ortalarda masumca etrafı süzerek dolaşmadığı, ağacın ağaç, yeşilin yeşil, denizin deniz olduğu bir dünya...

Bazen üzülerek düşünüyorum. Bizim çocukluk hayallerimizi kim çaldı? Kim bizi bu kadar karanlık dünyalara attı? Sonra sadece kendimize bakmanın yeterli olduğunu görüyorum.

Ellerimizi uzatıp hoyratça harcadığımız dünyaya acıyorum için için.Hergün bir çiçekten, bir böcekten özür diliyorum. Yaşama şansı benim ellerim de kaybolmasın diye ayağımda gezinen karıncayı yavaşça otların içine koyuyorum. Kutsal olan yaşama alanı ve her canlıya bahşedilen yaşam...

Evimin arkasındaki sonsuz ovaya bakarken hep bunları düşünüyorum ve her gün dua ediyorum; '' Lütfen buralar ev dolmasın. Karşı dağları ve akşam dönen sürüleri hep görebileyim '' diye...