Önünden geçtiğimiz kapılar

Günlük hayatın karmaşasında kendi rutinimiz içinde döner dururuz. Aynı sokaklar, aynı alışveriş merkezleri farkında olmayan gider geliriz. Önünden geçtiğimiz evler, işyerleri bizim için birer görüntüdür sadece.

Düşünmeyiz bile bazen oralarda da yaşamlar olduğunu. Belki eski tanıdıklarımız belki uzak akrabalarımız her gün geçtiğimiz o evlerin ya da işyerlerinin içinde olabilir mi?

Bu gün çok yoğun bir tempo içinde dünyayı görmeden koştururken, yemek yemeyi unuttuğumuzu hatırlattı arkadaşım. Ve her gün en az beş defa önünden geçtiğim bir ‘’Waffle house’’ u işaret etti. Ayvalık tostu yapıyormuş gel ayak üstü alalım diye.

İçeri girip siparişi verecekken kafamı kaldırdığım anda karşımda duran kişiyi gördüm. Tam on yedi yıllık arkadaşım. Aynı iş yerinde uzun yıllar çalıştığımız sonra da görüşemediğim bir arkadaşım. Neredeyse birbirimizin isimlerini bile unutacakmışız.

Üstelik iki yıl olmuş burayı açalı ve beş yıldır aynı isimle beş şube kurmuş şehrimizde ve Uludağ’da. Ben iki yıldır her gün bizim semtteki dükkanın önünden beş yıldır da diğer şubelerinin önünden geçip duruyormuşum.

Oturduk tostumuzu yedik, eskilerden konuştuk.

Ben de biraz olsun yoğunluktan uzaklaştırıp beynimi bu olayı düşünmeye başladım.

Dünya telaşına dalmak bu olsa gerek. Yaşadığımız ana, mekana ve işe göre arkadaşlıklar, alışkanlar hatta kişiliğimiz bile değişiyor. Önünden geçtiğimiz kapıların ardında bir zamanlar saatlerimizi birlikte geçirdiğimiz insanlar olabiliyor ve biz bunu bilmeden, birbirimize uzak komşular gibi yaşamaya devam ediyoruz.

Fakat ne olursa olsun o insanlarla tekrar karşılaşmalarımızda aklımıza ilk gelen geçmişteki paylaşımların güzelliği. Birbirine sevmese bile saygılı davranabilen insanları tekrar gördüğümüzde aradan geçen yıllar hiç geçmemişçesine, sanki son defa dün görüşmüşüz gibi selamlaşabiliyoruz. Bir de bu kişi sevdiğimiz bir kişiyse o zaman mutluluğumuz daha da artıyor.

Her an kapalı bir kapının ardından sevdiğiniz ve uzun zamandır görmediğiniz bir kişiyle karşılaşmanız dileğimle…